Bókin um manninn

Einhver dásamlegasta bók, sem til er, heitir Bókin um manninn. Hún er eftir Fritz Kahn og er, eins og nafnið gefur ærlega til kynna, alþýðleg fræðibók um dýrategundina manninn.

Uppáhaldskafli minn í þeirri bók er 32. kafli. Yfirskrift hans er Nautnavörur: kaffi, te, tóbak, áfengi. Til að deila með lesendum dásemdum kaflans eru hér nokkur brot:

Hugtakið eitur á varla við neitt, er finnst í náttúrunnar ríki. Geitur geta étið 20 g af morfíni og haldið áfram að ráfa um eins og ekkert hefði í skorist. Kanínur éta belladonna með bestu lyst...

Sama efnið þarf ekki að vera eitrað fyrir alla einstaklinga sömu tegundar. Vindill er t.d. meinlaus fyrir föðurinn, er nýtur hans makindalega í hægindastólnum sínum. En fyrir þriggja ára barnið, sem leikur sér við kné hans, væri vindillinn banvænn.

Í brenndri kaffibaun er mesti fjöldi dýrmætra efna, og hafa þó ekki öll efnasambönd hennar verið greind ennþá.

„Spekingar“ töldu það sannað, að kaffið væri sterkt eitur [...] En Gústav Adolf Svíakonungur var hygginn maður. Hann treysti ekki í blindni skoðunum lækna sinna, heldur vildi hann sjálfur sannprófa, hvort þær væru réttar.

En þegar svo morgunkaffið er drukkð, víkka æðarnar, síur nýrnanna fyllast af blóði, þvagmyndun og sviti eykst, og þannig losnar líkaminn við mikinn hluta úrgangsefnanna, sem söfnuðust fyrir um nóttina.

Reykingar deyfa og þreytutilfinningu og örva hugarflug.