Ögn um mengelsku

Það vakti furðu mína hve kumpánalegir Egill Helgason og ÁBS voru í Kiljunni um daginn, mér þóttu þeir heldur ólíklegir félagar. Að vísu báðir miðaldra menn með mikinn og einlægan áhuga á skoðanainnrætingu barna sinna. Báðir svolítið utangarðs í menningarheimi tröllriðnum af menntamönnum. En þar hélt ég að skildi sundur með þeim. Þar til ég sá þá í Kiljunni staðfesta hina snargáfuðu skoðun Wildes að kappsfullar samræður eru eina víman sem vit er í.


Mér þykir því óendanlega einkennilegt núna að sjá Egil enduróma svotil allan grunninn í skoðunum ÁBS á sjálfri mér. Og aftur þetta raus um að það sé afrek að láta banna sig frá Barnalandi – eins og eina mögulega ástæða þess að hægt væri að lenda í banni þar væri sú að vera enn slakari skítakarakter en flestir þeir sem vaða þar uppi. Það vill nú svo til að langflestir árekstrar mínir við Barnalandskonur voru vegna þess að ég rakst á horn þeirra skítsála sem þar krauma inn á milli og Barnaland er rekið eftir uppskrift úr Flugnahöfðingjanum. Það getur hver sem er „kært“ hvern sem er og ef það gerist nógu oft fer maður í bann. Ég verð að segja að ég er töluvert upp með mér af ævilanga banninu á BL.

En nóg um það.

Egill segir svosem ekkert um mig. Gefur svona létt í skyn að ég sé geðsjúklingur vegna ummæla minna um menn í skjóli nafnleyndar. Nú ætla ég ekki að dæma um eigið geðheilbrigði en það er frekar reynsla mín eftir nokkuð gaumgæfilega athugun á íslenskum netheimum að geðveika fólkið er yfirleitt fyrst til að koma fram undi nafni. Og það er enginn skortur á því. Ég nenni ekki út í enn eina umræðuna um nafnleynd en ætla að ræða oggupons um mengelsku.


Það er nokkuð ljóst að skrif mín hafa vakið einhverja athygli. Mér skilst að Mogginn hafi hlaupið á sig (og dregið ÁBS með sér) og birt smáfrétt um opinberun mína. Sem er fáheyrt. Ég reyndi að ljá opinberuninni slíkan farsasvip með tuði um leðurklædd svipukvendi að það væri ekki hægt, sæmilega greindu fólki, að trúa henni. Þá setti ég inn nöfn tveggja einstaklinga sem ég þóttist vita að myndu afneita þessu strax og þannig myndi spilaborg Hildar, Jóns og Bastarðsins falla um sjálfa sig. Ekkert af þessum þremenningum hefur nokkuð með það að gera hvaða nöfn ég valdi í þessi tvö auðu sæti. Fullyrðingar ÁBS um annað sanna enn einu sinni það sem ég hef áður sagt en hann ekki hlustað á. Hann er ekki nógu vandvirkur miðað við hvað hann er illa læs. Það er pínlegt fyrir ÁBS að lenda ítrekað í því að stökkva af stað með eigin túlkun á hinu og þessu sem ekki stenst skoðun.

ÁBS telur að auki fáránlegt að líkja saman skrifum mínum um viðkvæm efni og hans. Munurinn felst, að því er virðist, í nefnaranum sem sameinaði þessar tvær týndu og ómenntuðu sálir ÁBS og EH, þ.e. kilju. Það er engin kilja hornrétt á minn texta og þar af leiðir að ég má ekki skrifa eins og hann. Þetta er rugl. Tímavilla.

Bókmenntir í dag þurfa enga kilju – hvort sem hún er með litlu eða stóru kái. ÁBS og EH eru báðir steyptir fastir í gangstéttina þar sem þeir námu staðar í sínum bókmenntalega þroska. Fyrir framan útstillingarglugga á gamaldags bókabúð. Það eru til góðar og vondar bækur og það eru til vel og illa skrifaðar bækur. Þetta er tvennt ólíkt. Hið sama á við um persónur. Áðurfyrr höfðu höfundar frá tveimur og upp í hundrað klukkutíma til að hafa þau áhrif á lesandann sem þeir óskuðu. Það fór einfaldlega eftir því hve hraðlæs lesandinn var (í tilfelli fyrrum rektorsins á Bifröst voru þetta um tuttugu mínútur). Á þessu tímabili varð höfundurinn að koma öllu því efni sem persónur hans áttu að mótast úr.

Annað hvort er Mengella uppdiktuð persóna sem lifir sjálfstæðu lífi og það er þá hlutverk höfundar að halda henni lifandi svo lengi sem hann telur sig eiga eitthvað ógert eða að hann telji t.d. að hann hafi tækifæri til að draga fleiri aukapersónur inn í „bókina“ eða Mengella er gríma sem höfundur felur sig á bak við til að geta orðað skoðanir sem hann/hún þorir ekki eða getur ekki staðið við sjálf/-ur.

Ég hef þegar sagt hvort heldur er.

En ef skoðanir Mengellu eru þannig að henni beri útskúfun og fordæming eins og EH virðist vilja meina þá er eðlilegt að hluti þeirra sem vita betur hafi svo útþanda velsæmistilfinningu að þeir telji hunsun eina sæmilega svarið. En það er þá einnig eðlileg krafa að einhverir þeirra sem telji sig vita betur bendi á veilurnar í málflutningnum.

Það er fjandakornið komið heldur illa fyrir okkur ef skoðanir okkar eru hafðar yfir rök og skoðanir annarra hafðar undir rök. Hverskonar skoðanir sitjum við þá uppi með? Hverskonar umræðu fóstrum við við slíkar aðstæður?

Jú, við sitjum uppi með grútmáttlausa umræðu þar sem hver þátttakandi galar ofan af sínum hól, engir tveir eru að tala um það sama og eina samhverfan sem búast má við er þegar einstaka mál er þannig vaxið að enginn þorir að hafa nema eina skoðun á því. [Líkindi í þessari málsgrein við Silfur Egils eru tilkomin af tilviljun].

Hættið þessari helvítis skinhelgi. Þið klæðið ykkur í pelsa og dillið ykkur í takt við Megas (sem syngur glaðhlakkalegur um barnanauðganir), þið hjúfrið ykkur undir sæng og lesið bækur um hættulega menn og horfið á hroðalegar myndir. En svo hamist þið við að gljáfægja veruleikann sem þið búið í með endalausum kurteisisseremóníum og samskiptareglum. Trúarsetning ykkar er: aðeins snillingar mega gára vatnið okkar. Og þess vegna er ykkur bumbult mín vegna. Þið eruð ekki vissir um hvort ég er snillingur. Hvort ég sé gjörningur einhvers kumpána ykkar og þið bara svo vitlausir að fatta ekki djókinn. Þannig að þið tautið fyrir munni ykkar skammaryrði en gætið þess að krydda ögn með lofi.

Það mega fleiri en snillingar gára vatnið. Það má yrkja ljóð um blautar píkur og birta í mogganum, það má pissa upp í sig í kastljósinu, það má hafa skoðun á því hvað megi. Og, það sem mikilvægast er, það má tjá sig eftir leiðum sem eru aðrar en þær sem þið eruð vanir. Þið eruð ekkert nema stofustelpur hefðarinnar, úrkynjaða franska hirðin. Öll ykkar uppreisn er plaggat upp á vegg, ykkar byltingarleiðtogar hafa gigt og þvagleka.

Þið eruð staðnaðir.