Bikar af blóði

Fyrir fáeinum árum komst í tísku að hampa tilfinningum. Heimspekingar og sálfræðingar drógu augu í punga og mæltu íbyggnir að það væri nú heilmikið vit í tilfinningum, að gamla andstæðan á milli tilfinninga og skynsemi væri mýta.

Það má vel vera að það sé vit í tilfinningum. Hitt er þó augljóst að fólk sem flaggar tilfinningum sínum af hvað mestum móð, fer yfirleitt sparlega með vitið.

Ef þið trúið mér ekki, kíkið í Barnaland. Barnaland er þverskurður mannlífskæfunnar - skáskorinn þannig að hann þykkist eftir því sem neðar dró í dósinni.

Sértu í leit að tilfinningum, bornum á borð, þá ferðu ekki í geitarhús að leita ullar í Barnaland. Þar er snökt, grátið, hlegið, flissað, frussað, æmt, æjað, óað, dæst og sogið upp í nefið af áfergju. Öllum er boðið að vera með.

Stundum er mannlífsmýktin svo mikil að prinsessan sem fann baunina í gegnum þrjátíu dýnur hefði ekki hugboð um hina kræklóttu hnúða sem leynast undir flauelsmýkt yfirborðsins. En því mýkra sem yfirborðið er, því myrkari eru álarnir, hrökkálarnir, sem leynast undir.

Þótt engin ástæða sé til að efast um að vit leynist í tilfinningum Barnlendinga eins og annarra þá er ískyggilegt að sjá hversu miklir þrælar þeir eru, húskarlar eigin ólgandi undiröldu. Barnlendingar tala stundum í alvöru um að morð virðist eðlilegur leikur í einhverri tiltekinni stöðu.

Nú nýverið tók vansælt fituhjass sig til í eymd sinni og leitaði á náðir Barnalandsins. Hún bað um hjálp. Og til að kóróna verkið, lýsti hún fjálglega skorti og örvæntingu. Hún gekk svo langt að ljúga upp á sig smábarn sem lægi hungrað í móðurkjöltu og biði dúsunnar.

Tilfinningarnar blésu byrnum undir vængi Barnlendinga og það marraði í heimabönkum og skrjáfaði í ljósleiðurum þegar seðlarnir skriðu um þá á áfangastað. Fitufóðraðir lófar hins lymskufulla svikara tóku áfjáðir við þeim á milli þess sem ítrekuð neyðarköll voru send út En upp komast svik um síðir. Sannleikurinn kom í ljós. Hún átti ekkert barn. Hún hafði svikið út fé.

Ásjónur Barnlendinga hörðnuðu í einu vetfangi og ókennilegur glampi kom í augun. Svik! Prettir! Hefnd! Já, nú skyldi hefnt!

Á augabragði gleymdist öll sú eymd og ónot sem sannarlega höfðu knúið svikarann af stað. Henni bar engin vorkunn, engin miskunn. Flett skyldi ofan af henni. Hún kærð, niðurlægð, myrt!

Birtar voru myndir af henni og systur hennar, heimilisfang foreldra þeirra, rifjaðar upp ósómasögur og hún sögð ill - ill frá æxlun. Hálfgerður Damien. Hýenunurnar söfnuðust saman og hvæstu og geltu. Eggjuðu hverja aðra til að taka bita af hlussunni, grafa upp meiri skít, kæra, særa, æra!

Á milli spjótalaga heyrðist fliss, fruss og gnístran tanna. Í trylltum tilfinningadansi reyndu Barnlendingar að lemja eins og þeir gátu á fórnarlambinu, sem átti þetta allt skilið.

DV drap mann. Barnaland mun gera það sama. Það er bara spurning um tíma.

Ástæðan er sú sama. Sumum lætur betur að láta stjórnast af tilfinningum en viti. Eru með stælt, margþvælt og mikið notað tilfinningasamband, en vitið stöðugt utan þjónustusvæðis.

Sérhvert samfélag, sem vill leyfa sér að sökkva í fen ofsókna, hryllings og hörmunga þarf á svona fólki að halda.