Dauðadaðrarar

Ein af óbeinum afleiðingum silkisóffauppeldis er dauðadaður, til verður manngerðin sem fær sér sæti í samkvæmi lífsins og bíður eftir skemmtiatriðunum. Þegar þau láta á sér standa dæmir hún lífið sem prump og mælir stundarhátt „Út vil ek!“. Lýsir frati í samkvæmið og daðrar við dánarheima, klæðir sig í svart og smyr skósvertu umhverfis augun, kallar sjálfa sig goþþ eða emó eða eitthvað annað með nægilega fáum atkvæðum til að enduróma fánýti þess að nefna sig nokkuð yfirleitt. Hlustar á tónlist sem er sængurkona sjálfsmorðingjans, starir brostnum augum framan í heiminn eins og til að spyrja: „Hvenær ætlarðu að sýna mér að þú eigir mig skilið?“.

Íslendingar hafa lengi verið óttalegir emóar. Vanhugsandi vinnumaurar alla vikuna sem fá útrás um helgar með ærlegu fylleríi. Hver helgi er örsmátt sjálfsmorð. Með hækkandi aldri og dofnandi týru á lífsperunni lengist bilið á milli fylleríanna og grámi hversdagsins verður afgerandi. Til að deyfa stinginn er reynt að glepja hugann með tyllitækifærum. Brúnkusprautun, bikinivax, flatskjárkaup, fótboltaferð, enski boltinn, saumakúbbur. Allt eru þetta svæflar hinna gangandi náa.

Þegar örlar á traustabrestum í hinum freðnu hugum og lækjarspræna lífsþorstans skýst fram úr sprungu í bláum ís er hún umsvifalaust stífluð og virkjuð til eflingar jaðarbyggða heilans, þar sem rykfallnar, vanmegandi skruddur ofureinfaldrar hugmyndafræði eru undirstaða byggðanna. Menn beisla hvern lífspúls við vagna marx og engels, feminisma eða frjálshyggju. Enginn hugmyndafræðanna snýst á endanum um fólk. Þær eru sjálfbærar, módel. Hugmyndafræði um hugmyndir. Markmið þeirra eru skýjaborgir, handan lífsins og lífið verður æ grárra sem þú elur sorg þína lengur.

Stundum er sagt að simpansar séu nánustu ættingjar manna, aðrir — með auga fyrir drama — segja svín. Ég held að við séum skyldust pandabjörnum. Pandabirnir, ekki aðeins líta út eins emóar, heldur hugsa eins og þeir. 98% af fæði þeirra er einhæfur bambus, þeir nenna ekki að bera sig eftir öðru, þeir nenna ekki heldur að stunda kynlíf nema til þess sé hvatt með kinkí, bláum pandaspólum og nú eru þeir hreinlega farnir að drepast úr leiðindum í dýragörðum. Breyttu út af venju þeirra, hafði óvenju mikið líf í kringum þá og þeim verður fyrst ómótt, augnhvítan gulnar og svo leggjast þeir í kör og drepast.

Það eru álíka margir pandabirnir í heiminum og Húsvíkingar. Báðar tegundir eru í útrýmingarhættu. Annarri á að bjarga með flúorausandi málmbræðslu, hinni með hugsanalausu ofeldi. Báðar tegundir sýna sömu merki dauðadaðurs og ættu að fá að deyja hafi þær ekki lengur lyst á lífinu.

Skyldi heimurinn ekki batna ef við hættum framleiðslu geðlyfja, hnýttum í staðinn snörur fyrir lífsleiða? Hættum að halda þeim föngnum sem vilja út? Þunglyndi er auðvitað ekkert annað en leið náttúrunnar til að segja þér, að þér sé ofaukið. Annaðhvort tekurðu þig á eða tekur þig af lífi. Þunglynt fólk eru visnar greinar á samfélagstrénu. Það er heimskulegt að vaxa með þær áfastar. Leyfum þeim að falla til jarðar, þar sem hægt er að týna þær saman og setja á bálið. Einhverjum gæti orðið ylur af því.