Gylltur kúkur

Ég er, eins og allir landsmenn sem ekki óttast nútímann og tipla á tánum framhjá innstungum af ótta við rafmagnsmengun, pínd til að kasta reglulega nokkrum silfurpeningum í skjóðu Rúv.

Nú er mér nokk sama þótt skattar séu allháir á Íslandi og er frekar hrifin af velferðarsamfélaginu - en mikið ofsalega á ég það til að sjá eftir peningunum sem fara upp í Efstaleiti.

Ég er alveg sátt við að Rúv sjái ástæðu til að kaupa undarlegar myndir hverra söguþráður er yfirleitt eitthvað á borð við: serbó-króatískt drama um kórstjóra á eftirlaunum sem uppgötvar að hann er með krabbamein og hittir ungan flautulakkara sem fær hann til að líta líf sitt öðrum augum. Það sem mér er ekki sama um er þegar Rúv sólundar fé, í raun kastar því á glæ, í afspyrnuvonda innlenda dagskrárgerð.

Já, ég er að tala um Spaugstofuna.

Eina fólkið sem hefur reglulega gaman af Spaugstofunni er svo hrumt eða fatlað að hægt væri að skemmta þeim jafn vel hvert laugardagskvöld með því að láta séfferhund hoppa í gegnum gjörð í klukkutíma. Ef hundurinn væri í skrautlegum, litlum buxum, þætti karliðinu það meira að segja skemmtilegra en Spaugstofan. Það myndi kosta 15 þúsund kall á viku.

Hjá öllum, hverri einni og einustu, stjónvarpsstöð í hinum siðmenntaða heimi væri búið að leggja Spaugstofuna af. Ekki vegna áhorfsins, heldur vegna þess hve þátturinn er mikið drasl.

Ég hef aldrei hitt manneskju sem finnst Randver fyndinn. Hlægilegur, jú. En aldrei fyndinn.

Spaugstofan hefur verið á dagskrá í óralangan tíma. Maður hefur tekið henni eins og hverju öðru hundsbiti, jafnvel horft á hana sæmilega reglulega. Hún hefur aldrei verið neitt sérstaklega skemmtileg en þolandi. Í vetur hefur hún snarversnað.

Gæðin á gríninu eru, ef eitthvað er, verri en áður. En steininn tekur úr þegar umgjörðin blæs upp. Enginn fífladjókur virðist vera of lélegur til að kallaðir séu til tuttugu statistar og smiðir Sjónvarpsins séu látnir berja saman lítið sjávarþorp í hlutföllunum 1:20, með máluðum húsum, gervigrasi og litlu plastfólki.

Umgjörðin er orðin viðameiri en grínið. Hún er orðin dónalega mikil. Við, sem heima sitjum, sjáum tíma og peningum sóað í hugmyndir sem fólk myndi ekki einu sinni eyða bloggi í.

Spaugstofuna var hægt að þola meðan sami amatörabragurinn var á umbúðunum og innihaldinu; meðan sama hárkollan kom fram þrisvar í sama þættinum í ólíkum hlutverkum. En nú er nóg komið. Það verður að skera Rúv úr snörunni og sparka Spaugstofunni. Annað er ógn við það litla sem eftir er af góðum smekk hjá stofnuninni.