Háa skilur hnetti...

Það var dásamleg umfjöllun í Kastljósi í kvöld um Jórdana sem krækti sér í Akureyring. Málið er þetta:

Íslensk kona fer á kaffihús og hittir þar heimilislausan jórdanskan mann sem var, að því er virtist, á götunni eftir að hafa barnað aðra konu. Jórdaninn kolfellur svo fyrir konunni að hann gengur á eftir henni með grasið í skónum þar til hún lætur loks eftir. Hann sefur á sófanum hennar svo vikum eða mánuðum skiptir.

Ægifegurð Ásthildar helgreip heimilislausa Jórdanann

Gekk nú svo nokkurn tíma þar til Jórdaninn sá fram á að setuboð hans á Íslandi rynni út. Um það leyti vildi svo yndislega til að hann var orðinn svo fullkomlega ástfanginn af konunni, sem þó var mun eldri en hann, að hann færði í tal við hana hvort hún væri nokkuð í hjónabandshugleiðingum, og ef svo væri, hvort hann kæmi til álita. Var stúlkunni nokkuð brugðið en eftir að hafa hugsað sig um og litið í ástsjúk augu kærastans veitti hún honum jáyrði.

Boðað var til veislu og giftingin fór fram og Jórdaninn upplifði sinn hamingjuríkasta dag.

Hamingjan skín úr andlitum hjónanna

En Abdullah var ekki lengi í paradís.

Íslensk stjórnvöld höfðu orðið þess áskynja að vaxandi fór um heiminn vanhelgun hjónabandsins. Annarsvegar voru ungmenni neydd í hjónaband af frekum ættmennum og hinsvegar var um að ræða pragmatista sem tóku heitin mátulega alvarlega og prönguðu sjálfum sér inn á álkulegt fólk sem ekki hafði endilega búist við að ganga út, og giftust því - í þeim tilgangi einum að öðlast ríkisborgararétt í velmegandi landi. Nú vildi svo til að dómsmálaráðherra var hamhleypa til stífluþéttinga þegar kom að straumi óæskilegra til landsins og gripið var til þess ráðs að veita ekki ríkisborgararétt þeim sem gengu í hjónaband og voru yngri en 24.

Vöknuðu nú hjónakornin okkar upp við vondan draum því þótt hún væri löngu orðin nógu gömul, var hann enn of ungur og sá fram á brottrekstur. Sem og varð. Honum var tilkynnt um væntanlegan brottrekstur og hnepptur í bönd.

Konan kom miður sín á lögreglustöðina og gerði löggunum ljóst að hér væri verið að traðka á sjálfri ástinni. Sáu hinir einkennisklæddu menn aumur á hjónunum sem svo grimmilega voru slitin í sundur og ákváðu, upp á sitt einsdæmi, að leyfa henni að eyða síðustu mínútunum með spúsa sínum í klefanum. Væntanlega gengu þeir svo inn á kaffistofu, brostu sposkir, hækkuðu í útvarpinu og sögðu dreymnum rómi: „Ef maður væri ungur og ástfanginn.“ Þeim hefur vafalítið verið nokkuð brugðið þegar bankað var innan á klefadyrnar eftir aðeins örstutta stund og konan kom í ljós, búin að klæða sig í kápuna. Hennar ástfangni eiginmaður var svo aðframkominn af sorg að hann gat ekki hugsað sér að eyða síðustu andartökunum með henni í annað en að borða pitsu, og nú skyldi hún sækja hana.

Pitsumáltíðin reyndist þeirra síðasta stund á Íslandi í tvö heil ár. Eða þar til Umboðsmaður Alþingis skammaði yfirvöld fyrir ónærgætni í svona málum. Yfirvöld hefðu ekkert gert til að athuga hinn sólu særri ástarhug ungmennanna. Þau hefðu bara rýnt í töluna 24. Svona væri ekki góð stjórnsýsla. Yirvöld, skömmustuleg að sjálfsögðu, ákváðu að þau nenntu þessu ekki lengur og létu málið niður falla.

Gleði Jórdanans var að vonum mikil er hann frétti af lyktum málsins

Eða eins og segir í ljóðinu:

Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg;
en anda, sem unnast,
fær aldregi
eilífð að skilið.

Og hjónin mættust á ný í bríma eigin ástúðar og munu vafalaust eiga fyrir höndum langt og farsælt hjónaband og verða margra barna auðið.

Eftir að hafa séð hjónakornin í göngutúr með rottuhundinn sinn, séð hve hamingjusöm þau eru, hve kynþokkinn hreinlega lekur af þeim, hve tær ást þeirra er, get ég ekki annað en furðað mig á mætti þessa heimsins uppbyggingarafls og þakkað um leið fyrir að Íslendingar eru hættir að vísa fólki úr landi vegna augnsjúkdóma eins og í stríðinu hvíta.