Eitur fyrir byrjendur

Ég las, merkilegt nokk, Eitur fyrir byrjendur eftir EÖN í fyrsta skipti á dögunum. Mér var gefin bókin með því skilyrði að ég bloggaði um hana það sem mér fyndist.

Byrjum á göllunum.

Bókin var ekki nógu vel prófarkarlesin. Í ekki lengri bók var hvimleitt að rekast á stafsetningarvillur, a.m.k. eina beygingarvillu og klifandi orðalag.

Pappírinn í kápunni er óvandaður og illa þefjandi. Kannski er hann endurunninn og því voða fínn en hann tærist á eggjunum og það er stækja af honum, hálfgerð ælulykt.

Tempóið í bókinni er brokkgengt. Stundum er höfundur í gríðarlegum ham og tekst stórkostlega vel upp. Sumir kaflar lesast hreinlega eins og heitum hníf sé brugðið á smjör. En stundum dettur takturinn niður og verður þunglamalegri og stirðari. Án þess að það þjóni bókinni. Þessu skylt er dálítið sérstakt hvernig stíllinn er breytilegur frá kafla til kafla. T.d. koma slettur úr öðrum málum gjarnan í holskeflum og sjást ekkert þess á milli.

Þá eru það kostirnir.

Það eru kaflar sem eru frábærlega vel samdir. Langbesti kafli bókarinnar er sá, þar sem Högni serður Dísu:

Högni sarð Dísu með styrk górillunnar, fimi kattarins og slægð höggormsins. Dísa lét bara taka sig. Hún lét einfaldlega ginna sig út í raðfullnægingu eftir raðfullnægingu, stundi bara og gapti eins og hún hefði aldrei upplifað annað eins. Öruggar hendur Högna fleygðu henni til og frá, lyftu henni upp og niður, drógu hana fram og aftur, struku henni út og suður og norður og niður. Högni hélt aftur af sáðláti sínu með tantrískum tiktúrum, hann var stæltur af daglegum sundsprettum - stöku sinnum, kannski einu sinni í viku, synti Högni meira að segja í sjálfum sjónum - og þegar eiginleikinn til að halda eilífri reisn mætti stórkostlegu þreki sköpuðust aðstæður til geypilegs líkamlegs unaðar. Högni var bæði anabólískur og karnal. Hann dáðist að eigin getu án þess að grobba sig af henni, og í hvert skipti sem Dísa hóf að titra og skjálfa, þegar roðinn í kinnum hennar sortnaði og augnlokin lögðust skjálfandi aftur, þegar Högni fann vöðvakippina leika óstöðugt, kraftmikið og taktvillt upp bakið á henni, fylltist hann gífurlegri sjálfsánægju og hamraði typpinu á sér tvöfalt hraðar inn og út úr Dísu, gróf sig dýpra og dýpra í blóðhlaupin sköp hennar. Dísa gat ekki annað en æpt, öskraði af unaði, og þegar henni fannst hún ekki geta meir fann hún hvernig önnur holskefla fullnæginga skall á henni.

Þá má telja bókinni til tekna að hún fléttast utan um snyrtilega, litla pælingu. Það er skemmtilegur og satt að segja dálítið óvæntur þráður í gegnum hana sem er svosem ekkert sérlega frumlegur eða burðugur en stendur fyllilega undir sér. Allar lýsingar í bókinni eru góðar. Framvindan á það til að vera síðri.

Bókin er eins og hönnuð til kvikmyndunar og ég vildi óska að hún yrði kvikmynduð á íslensku. Það vantar svona mynd í okkar flóru.

Í raun er fátt annað um bókina að segja. Hún er ekkert sérstakt tímamótaverk en hún er um margt mjög góð. Mjög þægileg. Vel skrifuð, ágætlega pæld.

Það er helst að mér finnist, eftiráaðhyggja, að titillinn sé villandi. Í fyrsta lagi tekur forsagan alltofmikið pláss til að eiturvinkillinn nái að réttlæta nafn sögunnar og í öðru lagi þá er hlutverk eitursins í sögunni annað en titillinn gefur í skyn, a.m.k. eins og ég skil söguna.

En þetta er góð bók og ég er þegar búin að lána hana frá mér einu sinni (ekki síst til að losna við fnykinn).

Þrír og hálfur kettlingur af fimm