Málamyndahjónabönd

Viðar Helgi Guðjónsen hefur þungar áhyggjur af fjölgun hentihjónabanda á Íslandi. Sem vonlegt er. Úrhrök allra landa eru löngu farin að sjá sóknarfæri þar sem lausgirtasta landvættin, íslenska konan, er annars vegar, .

Svertingjar hafa löngum litið á hvítar konur sem hið æðsta góss. Það kemst ekki hvaða auli sem er í rekkjuna hjá dóttur plantekrueigandans. Það hefur lengi verið vitað að íslenskar konur (og raunar flestar hvítar konur) hafa gernýtt sér þennan veikleika blámanna. Byrði svarta mannsins er feit, hvít kona – gjarnan ljót.

Feitar, hvítar konur eru andstyggilegasta birtingarmynd arðræningjans í nútíma samfélagi. Það er ekkert ógeðslegra en kona, sem nýtir sér djúpstæða minnimáttarkennd blökkumanns til að ota að honum rauðbirknum og margsveppasýktum sköpunum angandi af útferð. Og svertingjarnir vita ekki betur. Halda að þessir mörkálfar séu raunverulega kynverur. Sem akfeitt fólk er vitanlega ekki.

Það á að taka á hentihjónaböndum á sama hátt og vændi. Afnema refsirammann fyrir fórnarlömbin, saklausu útlendingana. Það flytur enginn til Íslands að gamni sínu. Það sefur enginn hjá íslenskri fituhjussu viljandi – a.m.k. ekki edrú. Það á að bjóða slíkum mönnum upp á ráðgjöf. Byggja yfir þá athvarf.

Kerlingunum á að refsa. Þungar refsingar fyrir þungar konur sem nýta sér eymd útlendra karla til að svala ofdekruðum girndum sínum. Tímabundin svipting ríkisborgararéttar er góð hugmynd. Konan er útlæg á meðan fórnarlambið er tekið inn í staðinn. Standist fórnarlambið almennt skilorð og helst í vinnu og af sakaskrá nýtur það framvegis ríkisborgararéttar frenjunnar sem eitt sinn dró það á tálar. Reynist fórnarlambið drullusokkur í dulargervi er það rekið úr landi – og konan tekin inn aftur. Hún gæti hafa verið ginnt.