Andskotans skinhelgi

Mig minnir að ég hafi lesið í Biflíunni að sá sem snertir á einhverjum ófögnuði eigi að höggva af sér lúkuna til að fyrirbyggja smit. Sá sem sjái hið sama eigi að stinga úr sér augun. Í dag er samfélagið fullt af skinhelgu helvítis hyski með augnstunguspjót.

Tilefnið er tíu litlir negrastrákar.

Svakalega er ég orðin leið á hinu hundleiðinlega og vammlausa nývinstriliði sem telur sig vera óskaplega intelektjúal og með sérstaklega göfuga sýn á alla skapaða hluti, fyrst og fremst í krafti ímyndaðs umburðarlyndis fyrir öðrum. Þetta lið, sem gjarnan sækir í listir eða stjórnmál, er svo einstaklega grunnhyggið og fyrirsjáanlegt að það er heilmikil raun að umbera það, að það telji sig gáfað og relevant.

Tíu litlir negrastrákar eru guðsgjöf svona fólki. Sama gildir um tilraunir samkynhneigðra til að þröngva sér inn í þjóðkirkjuna. Það er kannski hluti af menningu hýrra að bora sér leið inn í op sem veita mótspyrnu af lífs og sálar kröftum, sem og að álíta vandarhögg og formælingar framandi blíðuorð – og það má meira að segja vera að kirkjan hafi breyst svo mikið að ekkert sé að því að hunsa hatur hennar á kynvillingum. En það er ekki punkturinn.

Sumir þeirra sem gengið hafa fram fyrir skjöldu til að verja negrastrákabókina eru illa duldir rasistar, sem fá sæluhroll við dauðsföll negrastrákanna. Og nývinstra liðið gerir þá kvíarvillu að horfa á þetta fólk og telja að út frá því megi dæma bókina sjálfa. Að bókin boði það sem heimskasta liðið í samfélaginu fær útúr henni.

Endemis rugl.

Negrastrákarnir eru nákvæmlega ekkert heimskari eða gallaðri en persónurnar í annarri hverri barnabók tuttugustu aldarinnar. Það var ekkert við lesturinn á bókinni sem fékk börn til að álíta að svertingjar væru á nokkurn hátt af slakari tegund en hvítu persónurnar í öllum hinum bókunum.

Í gær sá ég svo Tinna í Kongó tekinn í gegn í kassanum með þeim rökum að Kongóbúarnir hefðu verið ópersónulegur lífmassi, ómennskur vegna þess gegndarlausa rasisma sem prýddi bækurnar. Að hundur Tinna hefði haft sterkari persónuleika en negrarnir.


Þetta er allt rétt. En þetta á við um hverja einustu Tinnabók. Allar aukapersónur í Tinnabókum eru ópersónulegur massi, gjarnan gungur, og karakternum er sólundað ríflega á tylft aðalpersóna. Pikkarónarnir fá nákvæmlega sömu meðferð, sem og Ameríkanar og allir þeir sem Tinni á saman að sælda við. Töfralæknirinn í Kongó er nákvæmlega eins karakter og hvítu illfyglin í Tinnabókunum.

Bakkabræður eru heimskari en tíu litlir negrastrákar, ef eitthvað er að marka ævintýri eru þýskir foreldrar grimmasti kynstofn í heimi – í einni sögu drepur mamman soninn og sýður úr kjötinu súpu sem hún gefur föðurnum og systurinni að borða, prinsessan á bauninni er hégómleg og stjúpsysturnar eru bæði vondar og heimskar, ef eitthvað er að marka fimm-bækurnar og Frank og Jóa eru hvítir dreifbýliskarlar smyglarar, morðingjar og þjófar upp til hópa, stjúpforeldrar hika ekki við að láta skera hjartað úr börnum, gamlar konur sem gefa nammi vilja steikja mann lifandi, það er eðlilegt fyrir litla stráka að baða sig reglulega einir og naktir með fullorðnum vinnumönnum, bræður sem fórna lífi sínu fyrir yngri bræður verða hetjur í handanlífinu, börn geta búið ein með hundaóðum apa og hesti og barnaverndarfólk er heimskt og eigingjarnt, litlir strákar geta siglt einir á milli Danmerkur og Svíþjóðar því Guð passar þá.

Það var enginn rasismi sem glæddist í hjörtum lítilla barna sem lásu og sungu negrastrákanna, ekki frekar en þegar litli, svarti Sambó gaf öll fötin sín. Báðar bækurnar víkkuðu út sjóndeildarhring barnanna og bættu viðföngum í sögurnar sem stækkuðu heimsmynd barnsins.

Það væri athyglisvert að gera könnun á því hjá hvorum hópum væri meiri rasismi. Fullorðnu fólki sem las Tinna í Kongó, Tíu litla negrastráka og Litla, svarta Sambó eða fullorðnu fólki sem ekki las þessar bækur. Mig grunar að niðurstaðan yrði afgerandi.

Velviljað fólk sem ofmetur vitsmuni sína er að draga þessa þjóð niður í disneylitað svað vammleysis í bókmenntum.