Dloggdoddinn býður heim

Það er vissulega raunsarlegt af Bloggdoddinum að bjóða mér formlega að dansa við Vantrúarmenn á þeirra heimavelli. Ekki það að mér hugnist ekki ágætlega að halda áfram að taka við skeytunum frá Matta, sem mér sýnist að ætli sér að prófa hverja einustu þekkta rökvillu í skránni á mér áður en yfir lýkur.

Það sorglega er að Vantrú stefndi í það að vera félag sem lét sig sannleikann varða umfram allt annað. Smámunasemi þeirra hvað varðar röksemdafærslur var í upphafi innblásin af raunverulegri sannleiksást. En þeir, líkt og vinur vor Dawkins, hafa glatað þræðinum. Í skítugri ámu trúarbragðanna hafa þeir fundið svo mikinn óþef og stækju að þeir eru hættir að greina hin fínni blæbrigði.

Ég var ekki að snapa nokkurn einasta slag. Ég lýsti því yfir að ég hefði orðið fyrir vonbrigðum með Dawkins vegna þess að hann stendur sig illa í burðarkafla bókar sinnar. Hann fellur í þá gryfju að sýna ekki þeirri skoðun sem hann andæfir fulla virðingu og dæma hana út frá óleyfilegum forsendum.

Viðbrögð Matta og síðan hálfvitans Gunnars hafa í framhaldinu valdið mér stórkostlegum vonbrigðum. Matti fyrir afspyrnulélegar mótbárur og, ég verð að segja, einstaklega slök tök á rökhugsun og rökræðum. Gunnar fyrir að vera erkifífl.

Ég hélt satt að segja að Matti væri óvitlaus. Örlítið hégómlegur og einfaldur jafnvel, en óvitlaus. Ég er ekki lengur viss. Birgir reyndi þó. Og þótt hann hafi átt það til að detta inn í formúlur og hunsa það sem blasti við af gömlum vana þá var það rökræðan sem hann reyndi að fylgja.

Matti vill meina að hann hafi ótal sinnum kveðið í kútinn fólk sem er að segja það sama og ég. Það er einfaldlega rangt. Hann hefur aldrei nokkru sinni haft til þess burði að andæfa þeim rökum sem ég var að beina gegn grundvallargallanum í bók Dawkins (tók raunar fram að hann ætlaði ekki að ræða hana sérstaklega). Ef eistun í honum skyldu skyndilega detta niður og hann vilja takast á við hana þá er hún svona:

Dawkins segir að Darwinismi útskýri hvernig einfalt skipulag verði æ flóknara og skipulagðara. Skapandi Guð þurfi hinsvegar að vera a.m.k. jafn flókinn og sú veröld sem hann skapar. Ef frá er skilin kenning sumra kristinna manna um að Guð sé einfaldur, hvers vegna skyldu þessi rök halda gagnvart báðum heimsmyndum? Hví skyldu þær reglur sem við höfum orðið áskynja í efnisheiminum binda hendur skapara?

Nú, ef það er eldra deilumálið þá má Matti endilega peista hérna margþvældu svari sínu við þeirri pælingu. Hann gæti t.a.m. svarað þessum spurningum sem ég held að hafi ekki enn verið svarað. En svarið þarf þá að vera hreinskilið og undanbragðalaust.

1. Við höfum hæfileikann til að hafa það sem sannara reynist. Hvers vegna ættum við að gera það? Eigum við að gera það alltaf?

2. Getur greint fólk fylgt fótboltafélagi svo dyggilega að málum að það taki þátt í seremóníum eins og fjöldasöng og ópum og köllum? Er fótbolti trúarbrögð?

3. Getur trúlaus maður skapað sinn eigin tilgang með lífinu? Hvað er það, sem fær hann til að velja þann tilgang umfram tilgang nágrannans? Geta gáfaðir menn skapað sér misvísandi tilgang?