Þjóðþrif

Evrópubúar eru mannvænlegt fólk og á því eru fáar undantekningar. Ein slík er þó þjóðflokkur sem varð fyrir því óláni að einangrast á eyju nokkurri og úrkynjast þar.

Ég er að sjálfsögðu að tala um Breta, lóna í niðurfalli hins evrópska Efnahagssvæðis.

Úrkynjunin eru bæði til komin af erfðum og atferli. Í sjúkum solli hefur þjóðin lengi marað í hálfu kafi og er fyrir löngu orðin gegnsósa af gagnleysi, geðveiki og gómórskum gleðskapstilburðum. Breskar konur eru enda um allan heim teknar í misgripum fyrir útlifaðar lókal gleðikonur.

Bresk börn eru ekki ljót. Að minnsta kosti ekki átakanlega ljót. En með einbeitni í mataræði og innrætingu eru þau undantekningalaust orðin að viðbjóðslegum kretíndvergum um fermingu. Slysist fram á sjónarsviðið manneskja sem á milli tektar og tvítugs kann alla margföldunartöfluna, er ekki afmynduð í framan eða neitar að éta hinn viðbjóðslega breska mat - sannfærast krípildin umsvifalaust um yfirburði eigin kynstofns og ákveða að fara í stríð. Og senda þann óbrjálaða fyrstan á vígvöllinn. Þannig tryggja þau áframhaldandi hnignun breska ræktarstofnsins.

Ég bið lesendur afsökunar á að hafa nefnt breskan mat og vona að þeir þoli það að ég ræði um hann ögn lengur. Breskur matur er slík hryggðarmynd að það er ekki til sá Breti sem þorir að fara ófullur heim til kvöldverðar. Að vinnudegi loknum fyllast breskar knæpur (sem eru fleiri en breskar kennslustofur) af fólki sem drekkur í sig kjark áður en það mætir blóðbúðingnum, fleskinu eða nautabuffinu. Og talandi um nautabuff. Allar beljur Bretlands fengu skyndilega stórhættulegan og bráðsmitandi heilasjúkdóm, sem virkaði þannig að heilinn hvarf hægt og rólega, gisnaði burt. Merkilegt er að Bretar, sem graðga í sig eins og 10 nautahjarðir á dag, tóku ekki eftir neinu fyrr en einhverjir tóku upp á því að hætta að anda. Þá var óværan búin að éta upp allt nema skriðdýrsheilann dýpst í höfuðkúpunni. Greindarfarslega sá aldrei högg á vatni.

Smár hluti þjóðarinnar hefur bjargast frá algerri úrkynjun og hefur fyrir löngu einangrað sig í stórum steinbyggingum. Því miður hafa flestir þeirra síðan sturlast. Þeir sem eftir eru voga sér helst ekki út nema fótbolti sé í sjónvarpinu og því nokkuð víst að fáir séu á ferli. Um helgar fækkar slysunum í rúllustigunum á Heathrow um 70%. Fávitarnir eru allir að horfa á bolta.

Það ætti að vera nokkuð ljóst að fólk af þessu tæi þarf nokkuð sérstaka fjölmiðla. Nokkrir óbrjálaðir opinberir starfsmenn fengu fyrir alllöngu (áður en þeir voru skotnir í Falklandseyjastríðinu) þá hugmynd að það gæti verið hentugt að vita nokkurnveginn hvar óði skríllinn héldi sig og hvar óbrjálaða liðið væri. Það var gert með fjölmiðlum.

Gert var greindarfarslega krefjandi efni í sjónvarp og skrifuð gáfuleg blöð en um leið þess gætt að líka væri í boði efni fyrir fávita og fífl. Verkefni þetta, sem náði hápunkti sínum í geislavirkum sápuóperum, er enn við lýði. Fíflin lesa The Sun og horfa á Big Brother [Ég vara við þessum tenglum] en koma ekki nálægt Independent með grilltöngum. Stjórnvöld þurfa svo ekki annað en að gera fjölmiðlakönnun til að vita hvort nafn einhvers eigi heima í möppunni með nöfnum óbrjálaða fólksins eða í gámnum með fíflunum.

Einnig má þekkja fíflin í Bretlandi á því að þau eru fyrsta fólkið til fordæmingar. Þau finna til reiði og velgju eins og við hin, en þar sem þau sjá enga röklega eða skynsamlega leið til bætingar á ástandinu orga þau upp yfir sig í bræði. Innar stundar hefur skriðdýrsheilinn komist að þeirri niðurstöðu að úthelling blóðs sé líklega lausnin. Hún hefur virkað frá miðöldum, hví ekki nú? Og múgurinn heimtar blóð.

The Sun hefur staðið í afar vafasömum nafn- og myndbirtingum í gegnum tíðina. Rökin eru þau að samfélagið sé helsjúkt meðan í því þrífist níðingar af öllum tegundum. Eftir hundruð myndbirtinga og margar holskeflur ofbeldisverka - hafa verk The Sun skilað nákvæmlega engum árangri. Samfélagið er ekki hætishót betra. Börn eru ekki vitund öruggari. Það eina sem gerst hefur er að andrúmsloft haturs og spennu hefur framkallað níðinga sem vita nú, að vilji maður nauðga barni er best að drepa það á eftir til að verða ekki gómaður.

Úrkynjun fer líka fram á annarri eyju, aðeins norðar. Þar hefur smám saman orðið til hópur af úrkynjuðu, hvítu hyski sem líkist með hverju árinu meira bresku hryggleysingjunum. Hyskið fékk sitt dagblað, en missti það aftur þegar blaðið drap mann of snemma. Hyskið sem var enn reitt og vildi blóð, hafði skyndilega engan til að beina reiðinni að, og því réðst það á dagblaðið. En blaðið reis úr sorphrauk sínum á þriðja degi. Og nú hefur Kompás bæst við. Nafnið á þættinum er einkar viðeigandi. Kompás veitir bræðinni og blóðþorstanum farveg, bendir á skotmörk. Fyrir liðinu fer stórmennskubrjálaður maður hvers orðaforði samanstendur einöngu af spurnarfornöfnum.

Og úrkynjuðu villidýrin ærast við hvern þátt. Og því betur skemmta þau sér sem málefnið er ógeðfelldara og viðurstyggilegra. Saman klæmast Kompás og kynóbæturnar vikulega og vona að einhver verði drepinn í millitíðinni.

Nýlega er lokið sérstaklega krassandi Kompásþætti og nú þegar skríða öfuguggarnir úrkynjuðu úr felum.

Kompás fullyrðir að það sé svo margt að í samfélaginu að það tjói ekki að sitja kyrr. Þeir segja það sama og The Sun.

Með þessu áframhaldi verður það fólk eins og þær sem standa á bak við þessa síðu sem munu ásamt Kompásmönnum tryggja það að einhverju barni verður ekki bara nauðgað heldur það myrt líka.

Eitt er víst. Kompás leggur ekkert að mörkum til lausnar vandans.