Skari skrípó

Ég hef mikið gaman af kvikmyndum. Ég get meira að segja haft nokkuð gaman af hollívúddmyndum, set það ekkert sérstaklega fyrir mig að þær eru gjarnan andlaus froða að inntaki. Ég set þá grunnreglu að bíómynd sé ekki leiðinleg.

Af einhverjum ástæðum hafa nýlega flætt yfir mig hrútleiðinlegar og langdregnar myndir sem mjög hafa verið mærðar. Síðasti kóngur Skotlands um mannætuskömmuna Úganda-Idi er dæmi um svona mynd. Ógnarlangdregin og leiðinleg. Ágætlega leikin og allt það, en handritið alger ígerð. Sofnaði þrisvar yfir henni.

Babel er eins. (Ég veit að hún á ekki heima á listanum en...) Ofsalega leiðinleg og langdregin. Á enn eftir síðasta korterið eftir að hafa sest niður til að horfa á hana fimm sinnum. Ógeðslega leiðinleg mynd. Hápunktur myndarinnar er barnaklámatriðið þar sem smávaxinn smali rúnkar sér undir steini og dembir sér þvínæst í að skjóta túrista með riffli.

Drottningin var ágæt. Sá hana í einu lagi. Strásykursæti Tony Blair og úrkynjuðu kastalaviðrinin náðu að halda uppi stemmningunni með ágætum. Alveg sátt við hana.

Ég byrjaði á Lífi annarra (Das Leben der Anderen) í gær. Ekkert hressilegra en austur-þýsk njósnasæla. Hætti eftir hálftíma og horfði á Inspector Jack Frost í staðinn. Hún bíður dóms, en er langdregin (a.m.k. framanaf). Mig grunar að ég viti plottið. Það er sniðugt. Ef raunverulega plottið er verra en það ímyndaða á hún ekki von á góðu.

Draumastúlkurnar er drasl.

Áróðursmynd Al Gore er langþvífrá nógu góð, full af lélegum tölfræði- og rökbrellum.

Glaumiljar (Happy Feet) er átakanlegt rusl.

Að verðlauna ofangreindar tvær myndir er álíka vitlaust og að að veita Andra Snæ Magnasyni bókmenntaverðlaun.

Ungfrú Sólarglenna (Little Miss Sunshine) er hreint ekki eins góð og af er látið. Vel leikin, vissulega og margt sniðugt í handritinu en hana vantar frumleika. Hún er eins og bútasaumsteppi byggt á nokkrum vel þekktum myndum. Það er ekkert í henni sem ekki hefur sést annarsstaðar.

Völundarhús fánsins (El Laberinto del Fauno) er ekki merkileg saga en snotur kvikmynd. Dálítið ölvandi. Spænska er fallegt mál.

Spennumyndin hans Scorsese var ágæt, ekki meira en það. Hreint ekkert meistaraverk. Ófrumleg með afbrigðum. Ekkert nýtt.

Eða, með öðrum orðum, heldur rýrt úrval mynda sem Akademían sá ástæðu til að heiðra. Whittaker og Mirren + fánninn voru vel að vegsauka komin. Scorsese, Gore, mörgæsafjandarnir og bakröddin áttu ekkert skilið.