31. janúar 2007

Minnimáttar

Óskaplega held ég að Stefán Pálsson sé í góðri þjálfun í að agnúast út í allt sem er móðins, vinsælt og fallegra en hann.


Í raun er hann holdtekja hinna vanmáttugu nörda. Fólks af því kyni sem útskýrir eigin óvinsældir og ófríðleik með því að það sé svo óskaplega vel heppnað andlega. Nokkuð sem stenst enga skoðun ef að er gáð. Hvergi berlegar en í tilfelli Stefáns.


Væri Stefán ekki lítill, feitur og ljótur, þá væri hann einn af þessum skuggalegu náungum sem sitja fyrir menntaskólastelpum (og þroskuðum grunnskólastelpum) utan við skólaböll. En þar sem slíkar stelpur, og stelpur almennt, taka til fótanna ef þær mæta Stefáni í hálfrökkri - hefur hann vanið sig á að kreppa heilabaunina framan í hina ljótari meðal jafnaldra þeirra.


Til að geta lagt svo til allan tíma sinn undir unglinga og áhugamál unglinga kom hann sér í þægilegt bitlingastarf hjá R-listanum. Í þessu pseudostarfi reynist honum lítill vandi að rúnka eigin litla, krullaða sjálfi - með því að virka stór innan um börn.


Stefán er andans pedófíll.


Hann fer nú hamförum í einelti sínu á Moggablogginu. Ástæðan: Moggabloggið er vinsælt. Moggabloggið virkar (annað en öryrkjahálfsystir þess Kaninkan). Allt sem uppfyllir bæði skilyrði - er vinsælt og laust við fötlun - vekur upp sömu viðbrögð hjá Stefáni. Hann hæðir það.


Litlu, ljótu vinir hans hlæja síðan með.

Bókaraunir

Er búin að sparka Ballöðunni um Bubba Morthens út í horn.


Annað hvort er þetta meistaralega skrifað pyntingartæki eða hörmulega skrifað bókmenntaverk. Höfundurinn glímir við einstaka orðafátækt. Ef hann dettur niður á nýtt orð eða orðasamband má reikna með því að það skjóti upp kollinum á tveggja blaðsíðna fresti næstu 90 blaðsíðurnar (álíka og í Harry Potter). Ef þið eigið bókina skoðið þetta. Skoðið hve oft „messinn“ kemur fyrir og athugið hvort þið finnið stutta málsgrein þar sem „í sífellu“ kemur fyrir tvisvar. Skoðið hvernig höfundur hnýtir klisjur eins og „og svo mætti lengi telja“ við setningar sem þurfa síst á því að halda. Sjáið hvernig höfundur hendir á loft líkingamáli þegar hann segist frjósa en grípur svo til þess óskiljalega ráðs að klína klisjunni „í bókstaflegri merkingu“ inn í samhengið sem rústar líkinguna að sjálfsögðu. Sjáið hvernig höfundur skilur ekki orsök og afleiðingu eins og þegar hann segir að víst hafi manndrápið verið sýslumannsdótturinni að kenna því fólk hafi farið að líta hana öðrum augum eftir það.


Ég kalla það að fara út að labba með orðin þegar menn ráða ekki við orðfæri sitt. Setningarnar bruna úr munni eða penna viðstöðulaust og frussast út í hvert horn og hvern kima. Höfundurinn draslast með eins og gamalmenni dregst á eftir viljugum Stóra Dan. Eða með öðrum orðum: Þegar menn færast of mikið í fang. Höfundur Ballöðunnar ræður ekkert við það sem hann er að gera. Hann fær góða hugmynd, skrifar hana niður, en á meðan sú næsta er að fæðast skrifar sjálfstýringin einhverja viðbjóðslega klisjuna, kýlir eitthvað vessafullt lýtið inn í textann, sáir fræi eigin vanhæfni innan um það sem vel er gert. Fræið spírar og vex ógnarhratt - og varpar á svipstundu skugga á verkið í heild.


Í ánægjulegri fréttum er að Síðasta setning Fermats er skemmtileg (eins og reyndar allt sem eg hef lesið eftir þann höfund) og mér hefur þótt gaman að endurnýja kynnin af Poe. Búin að lesa lauslega saman þýðingar Einars og Matthíasar á Hrafninum og þótt Einar byrji ótvírætt betur er ég ekki frá því að Matthías taki hann á geðveilunni og óhugnaðinum. Er þó enn opin fyrir túlkun á því hvort er betri þýðing í heild sinni.

29. janúar 2007

Hrafninn

Í dag eru liðin 162 ár frá fyrstu birtingu Hrafnsins, eftir Edgar Allan Poe, í New York Evening Mirror.


Aðrir hafa birt íslenska þýðingu á ljóðinu - af þessu tilefni og áður. Hins vegar er það ávallt þýðing Einars Benediktssonar sem verður fyrir valinu. Hér birtist því á Netinu í alfyrsta skipti (að því ég best veit) þýðing Matthíasar Jochumssonar.


Gamla'ársnóttu napurkalda
nam ég letur fræði-spjalda;
fölvar myndir fyrri alda
fylltu brjóstið leiðslu-ró;
vart þó blund ég festi, fyr en
felmt mér varð við högg á dyrin -
„einhver kom og drap á dyrin!
Dumpið glöggt ég heyrði þó!“
Upp ég hrökk af illum draumi,
um mig kynja-hrollur fló:
Hver er úti? - „Enginn - kró!“

Ó, það kvöld er mér í minni,
mæðuár með reynslu sinni
kvaddi fold, svo úti' og inni
angur-þrungnum skugga sló.
Við minn lærdómslestur beið ég,
ljósið nýársdagsins þreyði' eg,
samt við hjartans harmi kveið ég,
hennar nafn mig svipti ró -
ljúfa nafnið Leónóra -
líknin mín, sem frá mér dó.
En - hún lifir. - „Aldrei - kró!“

Ljósið dofnar, lampinn ruggar,
línið skelfur, marra gluggar:
hvaða vofur, hvaða skuggar
herja' á mína sálar-ró?
Aldrei svo við ógn mig hryllti,
aldrei geigur mig svo fyllti,
aldrei svo minn anda tryllti
ofboð neitt, sem fyrr mig sló;
og ég umla yfirkominn,
anda' á lofti meðan dró:
Hver er úti? - „Aldrei - kró!“

Aftur samt ég hug minn hressti,
hvarmaljós á dyrnar festi,
bjóst að fagna góðum gesti,
greip í lás og hurð upp sló:
„Fyrirgef, svo dátt mig dreymdi,
dyrum mínum sjálfs ég gleymdi,
sjónin mörg að sálu streymdi
svo ég lá í dvala-ró.-“
Út um fordyr hússins horfi,
hvað var það, sem úti bjó?
Ógn og myrkur, - „Aldrei - kró“.

Úti lengi horfði' eg hljóður,
hugsa: skyldi' eg verða óður?
Enn að nýju ofboðs-móður
allt mitt hjarta gegnum smó.
Dauðamyrkur, enginn ómur,
eilíf nótt; en hvaða rómur?
„Leónóra“, hvíslar hljómur,
hjarta mitt sem gegnum fló:
„Hvað þá? hver svo tautar, talar,
tekur alla lífs míns ró?
svarið, ansið!“ „Aldrei - kró!“

Inn ég hafði aftur farið,
öllum þar til kröftum varið.
En hvað heyri' eg? Aftur barið!
allt með felldu síst var þó.
„Innst við gluggan, ei frá dyrum;
hvergi vil ég hætta, fyr um
húsið leita', en finn ég ró.
Vertu stillt, mitt hrellda hjarta,
hér eru' enn þá ráðin nóg. -
Eflaust súgur“. - „Aldrei - kró!“

Innsta gluggann opna' eg skjótur,
en hvað sé ég? Nauðaljótur
hrafn í salinn flygsast fljótur,
fítonslega við mér hló.
Engar kveðjur vomur vandar,
vængjum þungt og hljótt hann bandar,
dyrnar við til hægri handar
hillu fann og sest í ró;
þar stóð mynd af menntagyðju,
maskinn hana spennir kló. -
Umlað heyrðist: „Aldrei - kró!“

Kom nú að mér kuldahlátur:
„Krummi sá er næsta kátur:
kannske það sé lítillátur
lærdómsfugl, sem klakar fró? -
Sendiboði hulins-heima,
hvað ertú í nótt að sveima;
forni vörður grafargeima,
grein mér, hvað þig hingað dró?
Inn þú mér frá undirheimum,
inn mér nafn þitt krummahró!“
Hrafninn æpti: „Aldrei - kró!“

Um mig aftur fór að fara,
fuglinn er ég heyrði svara:
eitt þó væri orðið bara,
ætíð þótti mér það nóg.
Aldrei hefir, vil ég vona,
verið maður til né kona,
úfin hrafn er sýndist svona
svífa inn með spekt og ró,
og á mærrar menntagyðju
Mímis-höfuð festa kló,
orga' og svara „Aldrei - kró!“

„Efst á Pallas' ægishjálmi
unir hann sem bust úr málmi;
með hans rödd sem ör af álmi
öll hans kynngi máske fló? -
Nú er þrotlaus þögn og friður,
þrúðgur fugl ei bærir fiður.
Heyrðu! segi' eg hrafninn viður,
horfin er mín sálar-ró:
vinir fóru' og von er frá mér;
vík þú líka, krummahró!“
Hrafninn æpri: „Aldrei - kró!“

Aftur um mig fór að fara,
fuglinn enn ég heyrði svara,
eitt þó væri orðið bara,
er hann máske nam í ró
skáldi hjá, er sköpin hörðu
skáru lengi svo og mörðu,
að hann, fyrr en færi' í jörðu,
fastan þennan tóninn sló,
svo hans innsti andarstrengur
óma skyldi' um land og sjó
Urðar-orðið: „Aldrei - kró!“

Legubekkinn fram ég færi,
fugli svo ég nærri væri,
vil, að hann mér huggun tæri,
hrafni þó sjaldan bjóði fró.
Og á silkibekknum blunda
býst ég nú og fer að grunda,
hvað hann sé að hugsa' og dunda
hvílík djúp í augans ró!
hvílík töfra-tákn er þetta?
til hvers miðar orð hans þó?
eitthvað þýðir: „Aldrei - kró!“

Kyrr ég bíð og bærist eigi,
bregð mér hvergi, ligg og þegi;
hrafninn starir; - horfir eigi
heljarfeikn úr augans ró?
Höfuð mitt hið hrellda, veika,
hvílist nú við silkið bleika,
meðan lampans röðlar reika
rósavefs á mjúkri ló.
Æ, sú tíð, er höfuð hennar
hýrt á þessum svæfli bjó,
kemur aldrei: - „Aldrei - kró!“

Sætan ilm mér fannst ég finna
færast nú til vita minna:
„Góðir englar eru' að vinna
öndu minni líkn og fró.
Komið nú með kraft af hæðum,
komið nú með lausn frá mæðum,
fæ ég ekki frið í æðum?
finn ég hvergi líkn og ró?
hvenær kemur kallið þráða,
kall, sem boðar: Það er góg?“
Hrafninn æpti: „Aldrei - kró!“

Leiði spáfugl, Levíatan,
lymski dólgur, krummi, satan,
örg er víst þín ævigatan;
inn mér, hvað þig hingað dró;
seg nú minni sál, er kvíðir,
sigruð, þjáð og marin stríðir,
vonarlaus, hvort seint um síðir
sjá hún muni' og finna ró!
er í Gílead enn þá balsam,
enn þá von um nokkra fró?
Hrafninn æpti: „Aldrei - kró!“

Leiði spáfugl, Levíatan,
lymskudógur, krummi, satan,
seg mér, þér mun gjörkunn gatan,
grein við þann, sem líf oss bjó:
þrýtur aldrei þessi slagur?
þverrar aldrei raunadagur?
opnast aldrei Eden fagur,
er ég hana finn sem dó -
hana, sem í himinsölum
hvílir nú í sælli ró?
Hrafninn æpti: „Aldrei - kró!“

Brottu farðu, fjandans líki,
fljúgðu heim í heljar díki,
út og niður ógn þín víki,
orga þú við storm og sjó!
Skil ei fjöður eftir inni,
ekki grand, sem vekur minni
þinnar komu' í sál og sinni;
sýnist þér ei komið nóg?
Farðu, þú sem níðings nefi
nístir mína hjarta-þró!
Hrafninn æpti: „Aldrei - kró!“

Hrafninn ekki hót sig flytur;
hjá mér enn í dag hann situr;
ávallt samur er hans litur;
augans sama niflheims-ró.
Ljósið enn um bekkinn breiðist,
borð og gólf, en aldrei skreiðist,
skugginn burt, og aldrei eyðist,
enn þá dvelur krummahró.
Þessi lífs míns forna fylgja
fylgir mér að grafar ró -
Urðar-orðið: „Aldrei - kró!“

Edgar Allan Poe (1809-1849)

Ballaðan um Bubba

Er að lesa Ballöðuna um Bubba Morthens og stílbrögðin ætla mig æmtandi að æra. Það eru svo mörg lýti á textanum að ég sé ekki fram á að klára bókina. Ef ég held áfram verður það einungis til þess að skrifa um bókina ritdóm.

28. janúar 2007

Fíflunum att á foraðið

Fífl eru fyrirsjáanleg. Ginningarfífl eru fyrirsjáanlegust allra fífla. Fíflin mynda einhvers konar straumefni sem flæðir um samfélagið allt. Í þessu efni myndast stundum kekkir því sum fífl hafa ómótstæðilegt aðdráttarafl gagnvart öðrum fíflum.


Dæmi um slíkt er Jón Valur Jensson.


Jón Valur er einn hinna útvöldu sem mun á efsta degi taka hægt og rólega á sig mynd þegar maðkarnir æla upp klístruðum munnfyllum af honum í líkkistunni. Síðan mun hann komast einhvern veginn úr kistunni og upp á yfirborðið og hitta þar vini sína.


Nú auglýsir Jón komu erlends skápahomma (Alan Chambers) sem áttaði sig á því fyrir alllöngu að sér liði betur inni í skápnum en fyrir utan hann. Eins og uppgjafartrésmíðalærlingurinn og nauðgunarbastarðurinn Jesús Jósefsson ferðast Alan um og kennir fólki að slá upp í kringum sig rammgerðum skápum.


Alan Chambers


Og fíflin streyma að. Fíflin vita að það er ljótt að tala illa um homma eða gefa í skyn að þeim sé á nokkurn hátt sjálfrátt þegar þeir troða bellinum á sér upp meltingarveginn á ljósabekkjaböðuðum kaffibarþjónum.


Fíflin skamma Jón, sem drottnar glottandi yfir öllu á einstaklega öfuguggalegri mynd. Nema þau hafa ekkert að segja. Eina sem situr eftir er að fíflin eru móðguð. Þau telja Jón vondan.


Alan mun koma í Kastljósið (ef eitthvað er að marka Jón) og halda fundi um allar trissur. Fólk á svo að hópast að skjánum eða á staðinn og hlusta á fyrirsjáanlegan vaðal, hvers eina gildi felst í því að hann er mæltur fram af munni sem áður herbergjaði bláþrútinn, brundkremaðan lók.


Ef gildi orðræðu réðist af slíkum mælikvarða væri búið að veita helmingnum af Barnalandskonum bókmenntaverðlaun Nóbels. Svo er ekki. Þær eru meira að segja frekar litnar hornauga. Það er greinilega ekki það sama Skaufsuga og séra Skaufsuga.


Ef Alan getur hamið nýfengið athafnafrelsi tungu sinnar og haldið sig við málefnið ætti ræða hans að hefjast á orðunum: „Ef þið viljið að Guð gúdderi ykkur skuluð þið sitja áfram. Ef ekki, megið þið fara að sjúga hvern þann líkamtota sem ykkur hugnast.“ Og salurinn mun tæmast af öllum nema séra Jóni og séra Skaufsugu. Sem munu tala fjálglega og glotta sætt hvor til annars og vitna í biflíuna í sameiginlegum hómóerótískum breima.


Það hvort Alan hafi tekist að skríða aftur inn í skápinn kemur nefnilega engum homma við. Nema um sé að ræða nákvæmlega sömu áttavilltu gerðina af homma og hann var sjálfur. Ráðvillta týpan sem ratar ekki aftur inn í skápinn.


Hommahatarar sem elska homma svo mikið að þeir ausa viðstöðulaust úr barmafullum skálum haturs síns yfir þá, hafa enn ekki komið með einn einasta gildan punkt gegn sjálfviljugum hommum. Þeir hafa þó reynt.


Það skiptir ekki nokkru einasta máli þótt sýnt sé fram á að tengsl séu milli sjálfsvíga og samkynhneigðar. Það eru líka tengsl á milli þess að vera Japani og sjálfsvíga. Eiga menn þá að hætta að vera Japanir? Það skiptir heldur ekki máli að hommar geti ekki börn og ástundi beinlínis lífsstíl sem hamlar barneignum. Það gera kaþólskir prestar líkar. Eru þeir af sömu ástæðu andstyggilegir Guði? Það skiptir ekki máli þótt Guði í biflíunni sé illa við homma. Ekki nema hommum sé sérstaklega í mun að komast í náðina hjá honum.


En fíflin sem hópast að Jóni hafa ekkert að segja. Þau eru reið og Jón er vondur. Það er allt sem þau vita. Guð ætti að sjá sóma sinn í því að láta plágur sínar bitna almennilega á slíku fólki í stað þess að senda plágurnar sauðmeinlausar til jarðar og kalla þær Jón.

Ljóðpundari

Til heiðurs stórvini mínum Arngrími Vídalín hef ég smíðað lítið ljóðyrkjandi forrit sem beitir gervigreind til að yrkja nútímaljóð. Þjarkurinn hefur hlotið nafnið Mag. Cand. Rítalín og er á bakborða þessarar síðu.


Það má vera að ég haldi áfram að snurfusa ljóðþjarkinn Rítalín á næstunni en hverjum sem er er frjálst að láta hann yrkja fyrir sig og birta ljóðin á öðrum vettvangi svo lengi sem höfundar (Mag. Cand. Rítalín 1984-) er getið.


Þið megið eins vera óhrædd að skrá litla demanta í athugasemdakerfi síðunnar. Það gæti lent í ljóðabók einhvern daginn.

27. janúar 2007

Eldmann og ótemjan

Ögmundur Eldmann ríður mikla ótemjureið í athugasemdunum við síðustu færslu. Stíllinn er fjörlegur en óagaður. Ef lýsa ætti slíkum tilþrifum, þá mætti kalla þau annað hvort uppskafningu eða orðræðusáðlát.


Það sem fer í taugar Ögmundar er þetta:


  1. Hann vill sjá mig húrra á skeljarnar og játa mig vanmáttuga gagnvart einhverju svo hann geti gerst aðdáandi þess líka, nú þegar honum finnst ég hafa notað heimsmynd hans sem útihús, t.d. með því að...


  2. ...veitast að Ágústi Borgþóri. Ögmundur er grúppía Ágústar. Fellur fyrir einlægninni í Gústa. Það skil ég vel, ef hann læsi það sem ég skrifaði um Ágúst sér hann að lýsingar okkar smellpassa saman. Það eina sem ég hef ekki séð hjá Ágústi, en Ögmundur hlýtur að hafa gert fyrst hann lætur svona, eru teikn um sérstaka rithæfileika. Ef penni Ögmundar er ótemja þá er penni Ágústar plógur.


  3. Þá er einkennilega mótsagnarkennt sífur í ræðu Ögmundar um það að ég sjái ástæðu til að fjalla um Paulu Abdul og Ellý Q4U á þessum vettvangi. Ég eigi ekki að leggja lag mitt við slíka lágmenningu. Stuttu seinna vænir hann mig síðan um að setja markið svo hátt varðandi listsköpun að Ágúst ræfillinn eigi aldrei séns á að hoppa yfir slána, með öll sín aukakíló. Þessu skal svarað þannig að í líkama mínum er ekki til arða af listasnobbi. Fífl eru fífl, hvort sem þau eru með alpahúfu eða lögguhjálm. Hið sama gildir um snilldina. Schopenhauer fór í bíó til að koma skikki á hugsanir sínar, Wittgenstein dýrkaði kábojmyndir.


Ég legg mig fram um að kynna mér sem flest af því sem skríður undan steinum í slýklæddri fjöru menningarinnar. Í fjöruferðum mínum hef ég fundið margar gersemar. Litla demanta, sem nú liggja í tónlistar-, kvikmynda-, bókmennta- og sarpskrínum mínum. Og jafnvel má vera að einhvern daginn leyfi ég Eldmanni að gægjast í eitt skrínanna. En ekki í dag. Enn um sinn verður hann að gera sér Þórðargleðina að góðu - hún er svo sem ekki verri en önnur gleði.

26. janúar 2007

Ellý

Paula Abdul hefur oftar en ekki litið út fyrir að vera útúrskökk eða drukkin í Átrúnaðargoði Ameríku. Gaman að sjá að Ellý ætlar ekki að vera neinn eftirbátur hennar í Óræða þættinum.

Þjóðþrif


Evrópubúar eru mannvænlegt fólk og á því eru fáar undantekningar. Ein slík er þó þjóðflokkur sem varð fyrir því óláni að einangrast á eyju nokkurri og úrkynjast þar.


Ég er að sjálfsögðu að tala um Breta, lóna í niðurfalli hins evrópska Efnahagssvæðis.


Úrkynjunin eru bæði til komin af erfðum og atferli. Í sjúkum solli hefur þjóðin lengi marað í hálfu kafi og er fyrir löngu orðin gegnsósa af gagnleysi, geðveiki og gómórskum gleðskapstilburðum. Breskar konur eru enda um allan heim teknar í misgripum fyrir útlifaðar lókal gleðikonur.


Bresk börn eru ekki ljót. Að minnsta kosti ekki átakanlega ljót. En með einbeitni í mataræði og innrætingu eru þau undantekningalaust orðin að viðbjóðslegum kretíndvergum um fermingu. Slysist fram á sjónarsviðið manneskja sem á milli tektar og tvítugs kann alla margföldunartöfluna, er ekki afmynduð í framan eða neitar að éta hinn viðbjóðslega breska mat - sannfærast krípildin umsvifalaust um yfirburði eigin kynstofns og ákveða að fara í stríð. Og senda þann óbrjálaða fyrstan á vígvöllinn. Þannig tryggja þau áframhaldandi hnignun breska ræktarstofnsins.


Ég bið lesendur afsökunar á að hafa nefnt breskan mat og vona að þeir þoli það að ég ræði um hann ögn lengur. Breskur matur er slík hryggðarmynd að það er ekki til sá Breti sem þorir að fara ófullur heim til kvöldverðar. Að vinnudegi loknum fyllast breskar knæpur (sem eru fleiri en breskar kennslustofur) af fólki sem drekkur í sig kjark áður en það mætir blóðbúðingnum, fleskinu eða nautabuffinu. Og talandi um nautabuff. Allar beljur Bretlands fengu skyndilega stórhættulegan og bráðsmitandi heilasjúkdóm, sem virkaði þannig að heilinn hvarf hægt og rólega, gisnaði burt. Merkilegt er að Bretar, sem graðga í sig eins og 10 nautahjarðir á dag, tóku ekki eftir neinu fyrr en einhverjir tóku upp á því að hætta að anda. Þá var óværan búin að éta upp allt nema skriðdýrsheilann dýpst í höfuðkúpunni. Greindarfarslega sá aldrei högg á vatni.


Smár hluti þjóðarinnar hefur bjargast frá algerri úrkynjun og hefur fyrir löngu einangrað sig í stórum steinbyggingum. Því miður hafa flestir þeirra síðan sturlast. Þeir sem eftir eru voga sér helst ekki út nema fótbolti sé í sjónvarpinu og því nokkuð víst að fáir séu á ferli. Um helgar fækkar slysunum í rúllustigunum á Heathrow um 70%. Fávitarnir eru allir að horfa á bolta.


Það ætti að vera nokkuð ljóst að fólk af þessu tæi þarf nokkuð sérstaka fjölmiðla. Nokkrir óbrjálaðir opinberir starfsmenn fengu fyrir alllöngu (áður en þeir voru skotnir í Falklandseyjastríðinu) þá hugmynd að það gæti verið hentugt að vita nokkurnveginn hvar óði skríllinn héldi sig og hvar óbrjálaða liðið væri. Það var gert með fjölmiðlum.


Gert var greindarfarslega krefjandi efni í sjónvarp og skrifuð gáfuleg blöð en um leið þess gætt að líka væri í boði efni fyrir fávita og fífl. Verkefni þetta, sem náði hápunkti sínum í geislavirkum sápuóperum, er enn við lýði. Fíflin lesa The Sun og horfa á Big Brother [Ég vara við þessum tenglum] en koma ekki nálægt Independent með grilltöngum. Stjórnvöld þurfa svo ekki annað en að gera fjölmiðlakönnun til að vita hvort nafn einhvers eigi heima í möppunni með nöfnum óbrjálaða fólksins eða í gámnum með fíflunum.


Einnig má þekkja fíflin í Bretlandi á því að þau eru fyrsta fólkið til fordæmingar. Þau finna til reiði og velgju eins og við hin, en þar sem þau sjá enga röklega eða skynsamlega leið til bætingar á ástandinu orga þau upp yfir sig í bræði. Innar stundar hefur skriðdýrsheilinn komist að þeirri niðurstöðu að úthelling blóðs sé líklega lausnin. Hún hefur virkað frá miðöldum, hví ekki nú? Og múgurinn heimtar blóð.


The Sun hefur staðið í afar vafasömum nafn- og myndbirtingum í gegnum tíðina. Rökin eru þau að samfélagið sé helsjúkt meðan í því þrífist níðingar af öllum tegundum. Eftir hundruð myndbirtinga og margar holskeflur ofbeldisverka - hafa verk The Sun skilað nákvæmlega engum árangri. Samfélagið er ekki hætishót betra. Börn eru ekki vitund öruggari. Það eina sem gerst hefur er að andrúmsloft haturs og spennu hefur framkallað níðinga sem vita nú, að vilji maður nauðga barni er best að drepa það á eftir til að verða ekki gómaður.


Úrkynjun fer líka fram á annarri eyju, aðeins norðar. Þar hefur smám saman orðið til hópur af úrkynjuðu, hvítu hyski sem líkist með hverju árinu meira bresku hryggleysingjunum. Hyskið fékk sitt dagblað, en missti það aftur þegar blaðið drap mann of snemma. Hyskið sem var enn reitt og vildi blóð, hafði skyndilega engan til að beina reiðinni að, og því réðst það á dagblaðið. En blaðið reis úr sorphrauk sínum á þriðja degi. Og nú hefur Kompás bæst við. Nafnið á þættinum er einkar viðeigandi. Kompás veitir bræðinni og blóðþorstanum farveg, bendir á skotmörk. Fyrir liðinu fer stórmennskubrjálaður maður hvers orðaforði samanstendur einöngu af spurnarfornöfnum.


Og úrkynjuðu villidýrin ærast við hvern þátt. Og því betur skemmta þau sér sem málefnið er ógeðfelldara og viðurstyggilegra. Saman klæmast Kompás og kynóbæturnar vikulega og vona að einhver verði drepinn í millitíðinni.


Nýlega er lokið sérstaklega krassandi Kompásþætti og nú þegar skríða öfuguggarnir úrkynjuðu úr felum.


Kompás fullyrðir að það sé svo margt að í samfélaginu að það tjói ekki að sitja kyrr. Þeir segja það sama og The Sun.


Með þessu áframhaldi verður það fólk eins og þær sem standa á bak við þessa síðu sem munu ásamt Kompásmönnum tryggja það að einhverju barni verður ekki bara nauðgað heldur það myrt líka.


Eitt er víst. Kompás leggur ekkert að mörkum til lausnar vandans.

24. janúar 2007

Hér með lýsi ég því yfir...

...að sá sem gerði auglýsinguna fyrir SAFT er næstum örugglega heilalaus fáviti.



Fyrsta frétt Stöðvar 2 í auglýsingunni:


„Fimmtán ára unglingi, Þóroddi Péturssyni, finnst félagi sinn, Elías Einarsson, vera fáviti.“

Leturáhersla mín.

Feminismi: Bleikt - nei takk!


Einn dag í miðju málþófi áttaði lífsleiður þingfréttaritari sig á því að það væri annað hvort, að láta sig húrra niður af svölunum í þingsal, með annan endann bundinn um hálsinn, hinn endann í einhvern af offitusjúku öryrkjunum sem liggja eins og mörur á áhorfendapöllunum daglangt, (ekki af pólitískum áhuga, heldur af því að hnéin þola það ekki að ganga niður stigann) - sum sé, annað hvort að stinga af úr leiðindunum eða gera eitthvað galið. Og hún fór að hugsa. Hvað væri það brjálaðasta sem henni gæti dottið í hug? Hún hljóp heim og settist titrandi af spennu fyrir framan tölvuskjáinn, opnaði Word og skrifaði:


„Umsókn“.


Hér kom á hana hik. Hvað ætti hún að sækja um? Eitthvað brjálæðislega fráleitt. Hmmm. Engin sæti laus í Hæstarétti. Seðlabankastólarnir allir fráteknir. Þingmaður? Aldrei í lífinu! Hvað á Ólafur Ragnar langt eftir? Heyrðu, var ekki að losna um formanninn í KSÍ?


Og þar með var það ákveðið. Hún ákvað að sækja um embætti formanns KSÍ.


Hvað gat hún nú sett á ferilskrána?


Jú, ég hef auðvitað dútlað í bolta af og til. Best að skrifa það. Hvernig var það þegar ég var á Interrailinu í Rúmeníu, lánaði ég ekki krökkunum úlpuna mína til að nota sem markstöng þarna í almenningsgarðinum? Hitt fólkið vildi ekki lána þeim úlpurnar sínar því þetta voru sígaunabörn og þau óttuðust að úlpunum yrði stolið. Ég man ekki betur. Besta að skrifa það niður. Nú eða þegar ég var að bakpokaferðast um Asíu og kenndi krökkunum á Patong ströndinni að halda á lofti. Skrifa það. Talandi um það. Ég hef kennt krökkum að halda á lofti í mörgum löndum. Ekki má ég gleyma að taka það fram. Hvað fleira? Ekkert. Jæja, gott er.

Hvað varð aftur um úlpuna?

En þá rann auðvitað upp fyrir henni að hún var að sækja um formennsku í KSÍ, ekki þjálfun hjá fjórða flokki Leifturs á Ólafsfirði. Og þar sem hún sat með rýra ferilskrána fyrir framan sig fóru að renna á hana tvær grímur. Eitt augnablik var henni skapi næst að ýta á [Alt][F4] en þá varð henni litið á þingfréttadiktafóninn og hún herti upp hugann. Hún brá sér því í stórmennskugírinn og innan stundar var djákni orðinn að páfa á síðunni fyrir framan hana.


En það dugði ekki til. Það var sama hve oft hún las það sem stóð á skjánum, það myndi ekki duga. Yfir hana steyptist dimmasti drungi.


Á leiðinni heim úr Húsasmiðjunni með kaðalinn kom þó hugmyndin sem átti eftir að breyta öllu. Auðvitað! Þetta var svo augljóst. Það eina sem þyrfti væri að baða umsóknina í bleikri feminismalausn í nokkrar mínútur - og voila! hún var tilbúin.


Það skiptir ekki máli að vinna, bara að vera með. Ef maður vill ekki vera með, þá er nóg að hafa áhuga. Ef maður hefur ekki áhuga, þá er það samt réttur manns sem manneskju!

Sjáið bara kvennaknattspyrnuna! Hvers á hún að gjalda? Konur fá sama og ekkert í sigurlaun. Þær víkja fyrir fréttum í sjónvarpinu. Augljóslega ótækt! Varla fara þær að spila fótbolta, bara til að vera með!

Og nú, þegar hin fölbleika umsókn lá tilbúin á borðinu opnaði hún tölvupóstinn og boðaði kollegana á sinn fund. Frambjóðandinn var orðinn til.


Þá var bara að stofna bloggsíðu. Binda nokkrar bleikar kvígur fyrir vagninn og hossast af stað.


Vagninn fór bæ úr bæ um gervallt landið. Og allir nema litli frambjóðandinn og bleiku kvígurnar vissu að þetta var djók. En enginn dirfðist að segja það upphátt. Kvígurnar höfðu svo strangt augnaráð. Það var yfirleitt ekki fyrr en vagninn hvarf bak við næsta leiti að hlátrasköllin gullu við. Kvígurnar heyrðu gleðskap í fjarska og sögðu stoltar: „Nú höfum við gert stormandi lukku“ og þær ypptu öxlum, lyftu hökunum og göngulagið varð fjaðrað.


Svo rann upp stóri dagurinn. Vagninn nam staðar í bleiku skýi við kjörstaðinn. Kvígurnar bauluðu ofurlágt í hughreystingarskyni áður en frambjóðandinn valhoppaði kátur inn. Og varð síðastur í kosningunni.






Bleikur feminismi er hugvilla. Bleikir feministar eru dæmdir til að hafa alltaf umkvörtunarefni á reiðum höndum. Ástæðan er sú að þeir búa ekki í veruleikanum. Heimurinn er því sífellt að bregðast þeim.


Bleikir feministar hafa þó aldrei dáið fyllilega út. Ástæðan er tvöföld. Í fyrsta lagi taka þeir fullan þátt í Samkeppninni um hina hringlandi huga. Samkeppnin fer þannig fram að setið er fyrir fólki á aldrinum 16-26 ára sem komist hefur að þeirri niðurstöðu að heimurinn sé rugl. Allt er lygi. Og svo fer eftirfarandi röksemdafærsla fram:


  1. Allt er lygi!

  2. [Ofsækjendur að eigin vali] segja að málstaður [Ofstækishugmyndafræði að eigin vali] sé rangur.

  3. Það sem [Ofsækjendur að eigin vali] segja er lygi. (Sjá forsendur 1 og 2.)



  4. Ef það er lygi að málstaður [Ofstækishugmyndafræði að eigin vali] sé rangur, þá hlýtur hann að vera réttur! (Sjá forsendu 2 og 3 en alls ekki forsendu 1).

Svona sannfærandi rök duga til að sjá bleikum feministum fyrir fylgi. Og fylgið endist svo lengi sem það sér enga gloppu í röksemdafærslunni eða galla í forsendunum. Þó hendir það nú flesta að þokunni léttir innan nokkurra ára - en þá eru komnir nýir og ferskir liðsmenn í kvennabúrið.


Hitt sem heldur feministum á floti er að það er alltaf ákveðinn hópur bleikra femininsta sem er eins og Austurlandið. Þokunni léttir aldrei lengi í einu.






Eitt áhugaverðasta kýlið á sinaberum kroppi bleika feminismans er Karlahópur Feministafélagsins. Nú ætla ég ekki að gefa í skyn að þú gætir safnað sama hópi manna með tilkynningu um tónleika með Börbru Streisand á NASA eða ókeypis ilmolíukynningu fyrir karlmenn. Með því væri ómaklega vegið að hommum. Það er ekki augljósasta samkenni bleikra feministakarla að þeir hangi grunsamlega lengi í sturtu í sundi. Ef þeir hafa eitthvað sameiginlegt einkenni þá er það líklega það að limir þeirra eru minni að umfangi en snípar kvennanna sem stjórna þeim.


Feminiskir, íslenskir karlar eru upp til hópa estrógendvergar. Mjúkir menn að eðli en ekki vali. Og ástæðan fyrir að þeir fá að vera með hjá bleiku kvígunum er sú sama og fær víðsýnan aðalsmann í Bandaríkjunum til að sýna svörtum samkennd með því að kaupa sér þeldökkan bryta, sú sama og fær stropaðan dýraverndunarsinna til að ættleiða hval, sú sama og fær Ómar Ragnarsson til að rækta mosa í Seríóspakka uppi á fjöllum.


Réttnefndur feminismi er ekki bleikur. Réttnefndur feminismi er svartur.


23. janúar 2007

Bless, bless, Barnaland

Þá hefur það gerst, sem svo margar hafa óskað eftir. Ég er komin í ævilangt bann á Barnalandi. Ég held að ástæðan sé sú, að vefstjóri hafi lesið fallegu orðin sem ég hafði um hann hér að neðan og ekki kunnað að fara með þessar nýju og óvæntu tilfinningar. Svo hann skellti á mig banni.


Uppgefna ástæðan er þetta innlegg, sem ég setti inn:


**LITLA HETJAN** VILJIÐI...
...biðja fyrir henni.

Subject: [Fwd: Sunna Sol]
Date: 21. janúar 2007 13:35:29 GMT+00:00
To: mengella@gmail.com
Reply-To: eskihlid23@simnet.is

Sunna Sól er 2 mánaða og fæddist með afar sjaldgæfan erfðasjúkdóm. Hún er búin að berjast fyrir lífi sínu allan þennan tíma en hefur staðið sig eins og alger hetja.

Verið er að setja upp heimasíðu fyrir foreldra hennar, þau Heimi og Unni, og söfnunarreikningur hefur verið opnaður. Meiri upplýsingar síðar.

Nú þurfum við bænir ykkar

Hér er mynd af litlu hetjunni:

http://i123.photobucket.com/albums/o305/Sunnasol/sunnasol.jpg

[Það skal tekið fram að allstór hópur var á báðum áttum um það hvort Sunna litla væri alvöru barn eða ekki]


Og þar með lýkur þætti Mengellu á Barnalandi, nema auðvitað...

Ágúst og Arngrímur

Ég hef verið spurð um flokkun mína á Ágústi Borgþór og Arngrími Vídalín í sama flokk. Finnst sumum hallað á annan, öðrum á hinn og einhverjum á báða.


Málið er augljóst.


Ágúst er goðsögn. Maður sem hélt sjálfum sér á lofti með svo ógleymanlegum hætti um langa hríð að ég get ekki ímyndað mér annað en að hann eigi stóran hóp dyggra lesenda. Það kemur ekki að sök að nokkuð er síðan að úr honum fór allur dampur. Ég verð að játa, stundum hef ég óskað þess í laumi að ég hefði fundið upp Ágúst.


Arngrímur er uppskafningur á góðri leið með að verða það sem Ágúst var. Hann er Ágúst á lirfustiginu. Ég treysti því að Arngrímur muni vera sú uppspretta kátínu sem ég sakna í Ágústi.


Það veltur á tvennu: Að hann hafi sjálfsáhuga í sama mæli og Ágúst og að hann sé jafn gjörsneyddur hæfileikum.


Þannig, að þið sjáið hví ég er vongóð.


Arngrímur

Arngrímur yrkir.


Ljóðin eru ofur venjulega yfirfall hins lágfleyga huga. Hér er eitt lítið dæmi af Ljóðum.is:


Einmana sveinninn hryggi
var horfinn úr dalnum djúpa
og ástarstjarnan hulin gráum skýjum

vatnið kann söguna
en segir fátt um eigin sýnir
Hraundrangi sveif eins og hjarta
í lausu lofti

hvort hafi það verið
rétt spegilmynd
er undir deginum komið

hvort hafi það verið
Narkissos eða Amor
og hvors lokka hann greiddi
við Galtará.

Svona er ekki erfitt að gera. Á 2 mínútum getur hver sem er stælt þetta (sjálft er þetta auðvitað stæling dauðans) og fengið eitthvað á borð við:


Við spegil stóð svefnvana stúlka
sem starði í grásprengda glufu
og brothljóð gíranna missti marks.

Fiskur á þurru landi
fær loks hugboð um tilvist vatnsins.
Við rætur brekku situr
kassabíll í skugga.

Þegar sólin rís mun koma
í ljós hvort skugginn
táknar uppgjöf eða sigur

hvort þar fari
íkaros eða sýsifos
með vængi upp brekkuna
eða grjót - til Nóa.

En það er einmitt snilldin. Að eitthvað ekki betur gert, skuli eiga sér svo harðsvíraðan aðdáanda - í skapara sínum.



Ágúst

Sama gildir um Ágúst. Hann gaf okkur aðdáendum sínum þetta í jólagjöf:


Daníel snarþagnaði og horfði flóttalega í kringum sig eins og hann væri fyrst að uppgötva núna að þeir væru ekki staddir tveir einir í hljóðeinangruðu herbergi. Skrýtna konan var að tala við sjálfa sig og virtist ekki vita af þeim. Hún hreyfði munninn ótt og títt í óskiljanlegu tauti. Tælendingarnir ungu úti í horni risu skyndilega á fætur og við það varð skvaldrið næstum óbærilega hávært. Árni og Daníel horfðu sviplausir og þöglir á ungmennin, dálítið eins og hestar eða kýr að líta upp úr beit og fylgjast með mannfólki. Síðan fóru allir út nema tvær stelpur sem settust aftur og kveiktu sér í sígarettum. Þær voru einstaklega smágerðar, eins og leikfangaútgáfur af táningsstelpum, dúkkur keyptar í tælenskri dótabúð.Einn piltann rak handlegginn í gluggann þegar þeir gengu framhjá húsinu. Það vakti upp óskylt æskuatvik í huga Árna. Vinur hans hafði vakið hann með því að banka í herbergisgluggann og síðar sama dag gaf eldri bróðir hans honum 500-kall, ljósgrænan seðil með mynd af Hannesi Hafstein. Hann ætlaði í bíó fyrir peninginn og var að missa af vagninum, hljóp að stoppistöðinni með strætómiða milli fingranna og 500-kallinn í rassvasanum. Hann náði vagninum, settist og rak augun í vininn sem hafði vakið hann um morguninn. Hann bankaði í rúðuna til að vekja athygli hans og varð hugsað til þess að vinurinn hefði bankað í gluggann hjá honum. Vinurinn tók ekki eftir honum og vagninn brunaði niður í bæ. Ólýsanleg hamingjutilfinning gagntók hann, dýpri og óræðari en einskær bíógleði. Árna fannst að hann myndi þetta fáfengilega atvik svona vel út af þessari tilfinningu. Hann velti því fyrir sér hvort allar mestu og sönnustu hamingjustundir hans á ævinni hefðu verið upplifaðar í einrúmi og hvort sú staðreynd gerði hann á endanum einmana og óhamingjusaman.

Tveggja mínútna stæling á þessum texta, sem vafalítið er afrakstur fimm daga Þýskalandsferðar, er eitthvað á þessa leið:


Án þess að hugsa sig um stóð Sveinn á fætur. Hann fann að ef hann sæti lengur kyrr þá ætti hann á hættu að hverfa. Hverfa inn í sig. Minnka niður í lítinn depil og hverfa síðan í gráleitu púðurskýi. Burt úr þessum heimi, burt úr þessari vídd. Sveinn rak olnbogann í slefandi manninn í hjólastólnum. Hálft í hvoru til að sannfæra sjálfan sig um að hann væri til, en einnig til að segja fatlaða manninum að fatlað fólk ætti sér líka tilverurétt. Stuðningsfulltrúinn með græna sjalið horfði hvasst á hann. Sveinn leit undan. Hann fór úr vagninum á næstu stoppustöð. Hann velti því fyrir sér hvort fatlaði maðurinn í stólnum ætti sér raunverulega tilverurétt.

Ágúst Borgþór er holdtekja hinnar eilífu verðandi. Hann hefur verið kominn á fremsta hlunn með að verða heimsfrægur árum saman. Og hann ætlaði sér ekki að missa af heimsfrægðinni þegar hún kæmi. Þess vegna vaktaði hann frægðina. Hann fletti sér upp í Google fjórum sinnum á dag, gaumgæfði Gegni í leit að aðdáendum. Skrifaði lof um sjálfan sig á Wikipedia, sem var dæmt sem álitamál. Fagnaði eins og lítið barn hverri viðleitni fólks til að stappa í hann stálinu. Og leyfði okkur að fylgjast með öllu.


En maður stendur ekki að eilífu á brautarpallinum að bíða eftir unnustu sem aldrei kemur. Ágúst fór að lýjast. Ágúst varð þreyttur. Hann missti broddinn. Hann hætti að vakta frægðina. Verðandin tók sér bólfestu í einni einustu bók, sem aldrei ætlar að klárast. Að öðru leyti hvarf Ágúst inn í heim hins hversdagslega holmennis. Keypti banana og tannkrem, montaði sig af börnunum sínum, skrifaði auglýsingatexta og hugsaði upphátt blautar hugsanir um dómínatrískan borgarfulltrúa. Það var allur háskinn.


Ágúst var orðinn að smáborgara. Verðandin sem aldrei varð.


Sköpunarverkin náðu kannski aldrei flugi - en fyrirbærið Ágúst, það er snilld!


Hér höfum við tvo menn, Arngrím og Ágúst. Báðir arka þeir inn í blindandi sólarlag skáldagyðjunnar. Ég á ekki von á því að Arngrímur komist með tærnar þangað sem skugginn fellur af Ágústi. Hann er of hégómlegur og ekki nógu greindur.


En, þegar öllu er á botninn hvolft, taka þeir Glæstum vonum fram.

Ef þau vita það ekki...

...hver veit það þá?


Í Sálarrannsóknarfélaginu er auðvitað allt krökkt af rammskyggnu fólki. Fólk sem sér gegnum holt og hæðir. Fólk sem getur setið við dánarbeð manneskju og haldið uppi hrókasamræðum fimm daga framyfir útförina. Fólk sem getur fundið krabbameinið í þér með því einu að leggja kennitöluna þína við bankanúmerið sitt og deila með tveimur.


Fólk sem af einhverjum ástæðum hefur engar leiðir til þess að komast að því hverjir númer fimm og sex eru á þessari mynd:


Þessi mynd er tekin af hópi fólks á lóð Arthur Findley college, óvíst hvaða ár. Ekki þekkjum við alla sem eru á myndinni svo það væri gott ef einhver gæti frætt okkur um það.



1. Þórunn Maggý Guðmundsdóttir, miðill.
2. Guðmundur Einarsson, fyrrverandi forseti SRFÍ.
3. Aðalheiður Guðmundsdóttir, gjaldkeri SRFÍ til margra ára.
4. Ósk Guðmundsdóttir, læknamiðill (látin)
5. ?
6. ?
7. Eiginkona, Hafsteins Björnssonar (látin)
8. Hafsteinn Björnsson, miðill (látinn)
9. Ágústa Stefánsdóttir, var í stjórn SRFÍ um tíma.
10. Guðmundur Ragnar Mýrdal, heilari.

Ein mynd segir meira...

...en þúsundi orð.


Á Barnalandi er starfandi hirðfífl. Fíflið heitir Walterego. Það setti þar inn þessa mynd sem lýsir ástandinu í lífi Eyvindar, vinar okkar, vel.


Myndin sýnir herra Mokk taka Eyvind vin sinn undir verndarvæng sinn.



Maður kemst við.

22. janúar 2007

Arngrímur Vídalín


Arngrímur Vídalín skilur hvorki upp né niður í því hví hann lendir í flokki með Veffangaranum, Eyvindi, Netsögu og Ágústi Borgþóri. Hann segist t.a.m. hvorki þekkja Eyvind né Ágúst (ég geng þá út frá því að hann þekki hina tvo og sé þeim samanburði samþykkur).


Hér er lítil vísbending.


fimmtudagur, júní 01, 2006

Nýr starfsmaður: Ert þú Ágúst?
ábs: Já, en ég er líka oft kallaður meistarinn.
Vinnufélagar: (hlátur) Ekki kalla hann meistarann.

Nýr starfsmaður brosir vandræðalega.
posted by Ágúst Borgþór at 3:23 PM

January 17, 2007

Hégómagirndinni svalað

Svarað í símann:

Ég: Já?
Rödd: Er það Arngrímur?
Ég: Já, það er hann.
Rödd: Rithöfundurinn?

Skrifaði Arngrímur Vídalín klukkan 8:54 pm | Úr daglega lífinu | Slóð | Athugasemdir (3)

Það virðist í niðurlagi innleggs Arngríms gæta nokkurs misskilnings á þeirri ábyrgð sem ég er fús að axla á mínum viðurstyggilegustu færslum á Barnalandi. Ég er stolt af þeim. Sakna reyndar þess að flestum hafi verið eytt. Og skal gangast við þeim á hverjum degi og tvisvar á sunnudögum ef þarf með.

BL + Eyvindur, Magnús, Jackson og Hitler


Það er kannski að æra óstöðugan (no pun intended) að halda áfram að fjalla hér um Eyvind Karlsson. Eyvindur er reiður og Eyvindur er sár. Það er í sjálfu sér skiljanlegt. Öll samræðan við mig og orðræðan um mig (en það var tilvitnun í mig á síðu hans sem hrinti mér af stað hér) er hins vegar lituð misskilningi, einhvers konar einkennilegri andlegri þoku sem kemur í veg fyrir að hann leiði saman forsendur og niðurstöður; sjái rök eða skort á rökum. Eyvindur á síðan meðvirka vini sem þjást af sama kvilla.


Barnaland er merkilegur staður. Einhvers konar ódæll litli bróðir moggabloggsins. Þar hangir fólk sem hefur tíma að drepa. Sumir af því að það stenst ekki kröfur veruleikans, aðrir af því að veruleikinn stenst ekki kröfur þess. Þar eru ansi hreint hrottalegir húmoristar (og skal ég fyrst allra gefa mig fram) sem hafa gaman af að tala um týnd gæludýr og loðkápur í sömu andránni; pastora og endaþarmsmök og annað slíkt. Svo eru þarna taugaveiklaðar en velviljaðar húsmæður sem standa móðar með tilkynningartakkann í höndunum (ígildi sápustykkis fyrir munn kjaftforra Barnlendinga) og hamast á að fordæma og kjafta frá öllu misjöfnu. Loks höfum við útspýtta vefstjóra með blæðandi magasár sem reyna að halda öllu frá hruni (líklega vanþakklátasta starf heims). Ég hef persónulega eytt álíka tíma í banni frá vefstjórum á Barnalandi og úr banni. Flestum skemmtilegustu umræðunum sem ég hef tekið þátt í hefur verið eytt. Stundum þarf ekki annað en að skrifa pistil á við þann sem er neðst á þessari síðu (ég fékk bann fyrir hann), en yfirleitt er ég bönnuð fyrir að segja það sama og Eyvindur er að gefa í skyn, þ.e. að á Barnalandi sé offramboð á hvítu hyski.


Ég gleymi að vísu síðasta þjóðfélagshópnum í greiningu minni, sem eru örvæntingafullir karlmenn með daufan ávæning af tölfræðiþekkingu í hausnum og halda því að ef þeir hangi á BL nógu lengi innan um allar þessar konur, þá hljóti þeir að komast á séns. Einn slíkur er testósteróntröllið og línumaðurinn Sigfús Sigurðsson sem lengi vel sat fyrir klofblautum kerlingum á BL, en hefur nú blessunarlega fundið sig í að káfa á öðrum karlmönnum í Mið-Evrópu.


Þegar einhver tekur sig til og líkir Magnúsi Scheving við Michael Jackson (sem Eyvindur telur greinilega ekki pedófíl miðað við nýjustu ummæli) og Adolf Hitler og kallar Latabæ barnaklám; grínast að auki með dáin börn vinna sinna (er það barnið í krukkunni, herra Mokk?) þá blöskrar mörgum á Barnalandi. Sumum er skemmt en aðrir hafa sáralítinn húmor fyrir slíku. Enginn á Barnalandi gekk þó svo langt að líkja Eyvindi við Hitler eða, það sem verra er, Jackson fyrir ósköpin. Og ég hló.


En ég hætti að hlæja þegar Eyvindur fór að væla. Fór að væna Barnaland um að hafa „tilhneygingu“ (sic) til að ráðast að hinum mjúka kjarna manna eins og hans. Gömul vinkona, sem finnst hann ógeð - varð til þess að allt í einu varð netið hættulegt.


Þetta er auðvitað ekkert nema hræsni. Eyvindur veit nákvæmlega að hann er ekki í neinni aðstöðu til að barma sér undan orðum annarra. Hann sagði að Unnur Birna (heitir hún það ekki?) væri forheimskuð og illa upp alin barbídúkka, hann sagði að Maggi Scheving hefði sömu girndir til barna og Michael Jackson og hann hefur kallað nafnkennt fólk fífl. Og hann hefur gert margt fleira.


Vinir Eyvindar - en það er ágætt úrval þeirra í athugasemdunum við síðustu færslu - eru stórundarlegt lið. Einn ber sig undan því að hafa þóst vera vergjörn, feit kona en jánkar því að hugsa stundum um sig sem kynkalda hóru, einn er bara trúður (og ágætlega skemmtilegur sem slíkur), annar er hin meinta vergjarna fitubolla sem girnist Eyvind og geymir ávexti lenda hans í krukku heima hjá sér, og svo er ein nöldrandi stelpa. Eyvindur sjálfur er málóður og með þráhyggju um að koma hverri einustu af sínum þokukenndu hugsunum á framfæri.


En af þeim öllum skín eitt, skært, sameiginlekt einkenni. Þau eru öll það sem á hressilegri íslensku kallast eineltir ræflar. Og þetta meina ég í besta mögulega skilningi þess orðasambands. Einkennin eru ósannfærandi mikilmennskuhjal í bland við djúpa sjálfsvorkunn og viðkvæmni fyrir andlegum erfiðleikum, gróið hatur á öllu og öllum sem geta flokkast sem hipp og kúl - og óagað, hálfkarað menntaskólaskopskyn.


Í vafrabókamerkjum mínum eru m.a. tveir flokkar. Annan má kalla „Klikkhausar sem fatta djókinn“ og hinn „Klikkhausar sem fatta ekki djókinn“. Í þeim fyrri er Eyvindur. Í þeim seinni eru m.a. Snældubilaði Veffangarinn, klámfíkillinn í Netsögu, Arngrímur Vídalín og Ágúst Borgþór.


Eftir þessar umræður hef ég ákveðið að færa Eyvind yfir í seinni flokkinn.

21. janúar 2007

Eyvindur Karlsson


Í dag tileinkar Eyvindur Karlsson ofurbloggari mér heila færslu undir yfirskriftinni Af gefnu tilefni (sic!).


Honum þykir ósæmilega að sér vegið með því að blanda þunglyndi hans, kærustu og ætterni inn í umræður um persónu hans sjálfs.


Tilvitnunin í mig (sem tekin er af þeim stórskemmtilega vettvangi Barnalandi) er svona:


Eyvindur hefur lengi byggt stóran hluta af sjálfsáliti sínu og ímynd á því að vera ófyrirleitinn og kaldranalegur húmoristi, sem ræðst stundum á garðinn þar sem hann er lægstur. Hann hefur gegnum tíðina haft af því mikið gaman að fólk haldi að hann daðri dálítið við myrkraöflin. En um leið hefur hann glímt við þunglyndi og depurð og hefur á tíðum verið afar andfélagslegur og leiðinlegur bloggari og húmoristi.

Nú er honum að sjálfsögðu vorkunn að glíma við þunglyndi og efasemdir um sjálfan sig. Yfir því hlakkar enginn. En ef þú leikur þér að eldinum, þá skaltu búast við að brenna þig.

Nú er gaman að vera Eyvindur (eins og blogg hans ber með sér). Hann er farinn að fá að ríða reglulega og hefur krækt sér í afar góða og yndislega kærustu. Við það koma brestir í klakabrynju hans og í stað fyrir drungalegan og sóðalegan þambara brenndra drykkja, stendur uppi lítill stráklingur, sem elskar allan heiminn.

Og þessi litli strákur getur ekki skilið að fólk geti sagt svona ljóta hluti um mann sem gerði ekki annað en að grínast góðlátlega með kynferðislegt ofbeldi gagnvart börnum.

Og því barmar hann sér, blessaður.


Upphaf málsins er þetta:


  1. Á Barnalandi var birt grein eftir Eyvind um öfuguggahátt og Latabæ. Sjálfri fannst mér greinin fyndin (enda er Eyvindur í nokkrum metum hjá mér og ég hef lagt mig fram um að lesa bloggið hans og hlusta á tónlistina). Barnlendingar, sem eru þjóðflokkur sem er ýmist rétt hægra meginn við Húna eða vinstra meginn við Norður-Kórea, tóku glensinu illa. Upphófst nú mikill hamagangur um mannkosti Eyvindar og var honum meðal annars svo lýst að hann væri jafnvel ógeðslegri í eigin persónu en netheimum.


  2. Eyvindi þóttu skrifin skemmtileg enda, eins og stundum er sagt, um efni að ræða sem hann hefur töluvert vit, en umfram allt óendanlegan áhuga, á. Hann hlakkaði yfir þessu og vísaði á umræðurnar í kátínu sinni.


  3. Skyndilega rann Eyvindi kalt vatn milli skinns og hörunds. Þarna rak hann glyrnurnar í manneskju sem hann þekkti. Sú bar honum ekki góða söguna. Við það leið honum illa.


  4. Tónninn í bloggi Eyvindar breyttist við þetta. Skyndilega var hann orðinn sérlegur áhugamaður um hið hörmulega átak SAFT um að skrifa ekki á netið að vinur manns væri helvítis fífl, því það væri víst með að vera komið sem fyrsta frétt á BBC daginn eftir. Hann hóf upp raust sína og reit langa grein um Listina að drulla yfir. Inntakið var það að stíll Eyvindar væri í lagi en það sem Eyvindi væri illa við væri það ekki. Hann gekk meira að segja svo langt í væmninni að hann vitnaði í Einar Ben, sem eitt og sér er höfuðsynd.


  5. Nú þótti Mengellu sinn maður full deigur. Minnug fyrri skrifa Eyvindar (t.d. um að Unnur Birna væri forheimskuð eftir andlega vanrækslu móður sinnar) fór hún að leita skýringar á þessari einkennilegu viðkvæmni.


  6. Skýring Mengellu var leiftrandi snjöll í einfeldni sinni. Hún byggði á greiningu á hinum opinbera Eyvindi Karlssyni, þ.e. þeirri mynd sem hinn raunverulegi Eyvindur Karlsson hefur varpað fram með skrifum sínum. Og þeir sem hafa fylgst með vita að þrenns konar þemu hafa ráðið ríkjum á síðu hans síðustu mánuði:


    1. Baráttan við þunglyndið og leitin að hamingjunni.

    2. Kvenmannsleysi og hlýja hjónasængur.

    3. Listamaðurinn Eyvindur vs. þeir sem ekki skilja listamanninn Eyvind.


Greining Mengellu, sem vitnað er til hér að ofan, er rétt. Eyvindur er mismikill töffari. Stundum er hann lítill drengur sem efast um hæfileika sína og tilganginn með þessu öllu. Litli drengurinn sést helst á ferli þegar skóinn kreppir í einhverjum skilningi, sífelldu söngli um fyrri afrek og endalausum tilvitnunum í aðdáendur (viðhlæjendur).


Síðan er það hinn. Hann Skugga-Eyvindur. Sá á birtingarmynd sína í groddalegum húmor (sem ég fíla), yfirlætisfullu sambandi við hirðfíflið Þórhall og síðast en ekki síst, stöku skeiðum yfirgengilegs mannhaturs og hroka, t.d. gagnvart Unni Birnu.






Um þetta snýst málið. Ef þú ert reiðubúin að svívirða Magnús Scheving, saklausar fegurðardrottningar og aðra sem liggja vel við höggi, þá áttu að mæta mótbyr með karlmennsku en ekki voli.


Þegar Eyvindur fór að sífra á vefsíðu sinni um trúnaðarsvik hennar Siggu vinkonu og leggja SAFT átakinu lið sitt, þá lagði hann á borðið siðferðilegan mælikvarða sem hann ætlaðist til að aðrir fylgdu. Mælikvarðinn sá arna tileyrir þó aðeins Eyvindi bjarta. Þegar menn leggja til einhvers með sverði á sunnudegi, sem hefði óhjákvæmilega skorið þá sjálfa holundarsári á laugardegi - þá er lítill ljómi af sverðalögunum.


Að því sögðu óska ég Eyvindi heilla og hlakka til að lesa bloggið hans hér eftir sem hingað til.






Ég verð að allra síðustu að gera alveg hreint fyrir mínum dyrum. Einum vina Eyvindar rann svo í skap við að vita vin sinn í vanda að hann gerði það sem allir sannir vinir myndu gera. Varpaði yfir sig slæðu. Laumaðist inn á Barnaland og beið átekta. Þegar hann sá að verið var að ræða kynþokka poppara sá hann að hér væri komin stundin sem hann hefði beðið eftir, rétti tíminn til að jafna reikningana og endurheimta úr klóm varganna æru vinar síns.


Hann stökk því fram og varpaði af sér slæðunni og opinberaði sig (ranglega?) sem skvapholda kvenmann sem ekkert gæti hugsað sér yndislegra en að finna lúkur Eyvindar leita um líkamann á meðan hún sæti klofvega ofan á honum og reyndi að geta með honum barn. Eyvindur væri kyntáknið í poppinu - með stóru kái.


Þá sagði ég (og reyni ekki að verja það me neinum hætti) að mér þætti það einkennileg frygðarósk að sjá fyrir sér fjörlegasta samræðissprettinn með með þunglyndum offitusjúklingi.


Vissulega er ljótt að segja svona. En Eyvindur er bæði þunglyndur og feitur. Ég held að Unnur Birna sé ekki heimsk og er viss um að Magnús Scheving er ekki pedófíll.


En hvað veit ég? Kannski sjáum við lágvaxinn mann í bláum latexgalla og með blörrað andlit í næsta Kompás.

20. janúar 2007

Hræsni?


Það er einkennilegt hjá Kolbrúnu Halldórsdóttur að eyða öllum sínum starfstíma í að reyna að binda í lög boð og bönn sem hindra konur í að gera nokkuð það sem gæti talist niðurlægjandi ellegar bera vott um kvennakúgun eða -fyrirlitningu.


Hoppa svo til Arabíu og taka það upp hjá sjálfri sér að ganga með blæju.

HM í handbolta


Kveikti á fréttunum í gær og heyrði orðin: „Það hefur væntanlega ekki farið framhjá neinum...“


Tók eftir því að fréttakonan var venju fremur málhölt og óframfærin og dró því umsvifalaust þá ályktun að um íþróttafréttamann væri að ræða. Framhald málsgreinarinnar staðfesti það: „...að HM í handknattleik hefst á morgun.“


Skemmst er frá því að segja að það hafði farið fullkomnlega framhjá mér. Ég hefði helst kosið að það héldist þannig.


Einhver sjúskaðasta klappstýra landsins heitir RÚV. Ég held að RÚV hljóti að vera stjórnað af fólki sem glímir við geðhvörf. Það ber öll einkenni þess. Alltaf þegar RÚV hefur eytt eða hyggst eyða stórfé í einhvern „stórviðburð“, þá birtist starfsfólkið á skjánum í annarlegu móðursýkisástandi og talar eins og allir séu að missa sig úr spenningi. Þetta tel ég eiga að virka peppandi á þá sem ekki eru í stuði og hrífa þá með í geðbrigðadansinn. Og þetta virkar. Virkar á börn og einmana, ósjálfbjarga gamalmenni.


Aðrir fá klígju.


Í dag er þannig dagur í Efstaleiti að allt heimsins Líþín gæti ekki dempað spenninginn. HM byrjar með æsispennandi leik Íslendinga við Ástrali og fyrstu átta lögin eru kynnt í undankeppni Evróvisjón. Í trylltum dansi fjúka hugshrifin í Útvarpshúsinu upp í hæstu hæðir og Páll Magnússon situr eins og púkinn á fjósbitanum og argar: „Látið lýðinn senda SMS! Látið það kosta! Nú er lag!“


Það er öllum skítsama um handbolta. Það er enginn að horfa á leikina handboltans vegna. Þetta gæti allt eins verið keila eða skák.


Einhverjir horfa af skyldurækni vegna þess að heili þeirra er ennþá brennimerktur af áhuga barnsáranna. Við höldum jú alltaf að allt hafi verið frábært þegar við vorum ung. Margt fólk trúir því ennþá að Heilsubælið eða Áramótaskaupið (þetta sem var stolið) hafi verið fyndið.


Sumir horfa af því þeir eru gamlir og bráðum að fara að deyja og vilja ekki deyja einir heldur sem stak í mengi.


Flestir horfa þó þegar hatursknúin þjóðerniskennd á einhvern möguleika á að fá útrás. Þegar við eigum möguleika á að sigra, nei - niðurlægja - einhverja aðra þjóð. Þegar við eigum tækifæri á að verða konungar hrúgunnar á leikvellinum. Sparka hinum krökkunum úr rólunni. Toga í tíkarspena stelpunnar og kippa buxunum niður um lúðann. Sigra, drepa og niðurlægja. Saman í hóp gegn öllum hinum. Máluð blá og rauð og hvít í trylltum dansi.


Og við sitjum í sófanum og öskrum og titrum. Kennum börnum okkar hvernig geðklofa- og geðhvarfasýki gengur fyrir sig. Bölvum dómaranum okkur til fróunar og í þeirri von að það hafi áhrif. Lýsum yfir hatri á þjóðum, kynþáttum og fólki með tiltekinn húð-, háralit eða hárgreiðslu. Sitjum þögul eins og lítil kirkjurotta þegar okkar menn þurfa að einbeita sér. Sussum á börnin sem ekki skilja nauðsyn þess að trufla ekki manninn í sjónvarpinu. Dönsum um í trylltum geðbrigðadansi góða stund.


Handboltinn virkjar þrennt í mannssálinni og ekkert annað: einfeldni, einmanaleika og hatur.


Til allrar hamingju fyrir RÚV er enginn skortur á slíku.

17. janúar 2007

Myndbandið góða

Myndin hefst heldur rólega. Við erum stödd í snyrtilegu svefnherbergi í nýlegri íbúð. Ung, falleg kona - klædd í efnislitla dragnót hagræðir ýmiskonar pyntingartólum í kringum bleikt hrúgald sem bundið er við rúmið. Hrúgaldið, sem er með leðurpjötlu yfir andlitinu státar sig af rauðfjólubláu leðuróluðu slátri. Daman gengur kringum hrúgaldið góða stund og danglar í það með písk.


Dömunni verður skyndilega ljóst að hrúgaldið er illa bundið við bryggju og nostrar við það góða stund að kefla fætur þess við rúmið. Að því loknu er kominn tími til að taka til stórræðanna og myndavélinni er hagrætt svo prófíll hrúgaldsins fái notið sín betur.


Við fáum að sjá einn snúning um herbergið sem lýkur á svörtum krossi sem hangir spottakorn fyrir ofan keðjuna sem hrúgaldið er ólað með við vegginn.


Daman sest klofvega yfir bráð sína og tekur fram sleipefni sem spýtist fyrir slysni á kjúklingalitaða bringu fórnardýrsins. Dýrið tekur kipp.


Að því loknu taka við afar markvissar lífgunartilraunir á slátrinu. Handavinnan stendur yfir góða stund og hrúgaldið gefur til kynna með lágstemmdu muldri að ástandið sé því hreint ekki á móti skapi.


Sleipiefni er bætt á gandinn og kögursvipa tekin fram.


Góða stund dynja vandarhöggin á bringunni á meðan böðullinn heldur föstu taki um dýrgripinn. Þá er dreginn fram málmhlutur (sem ég kann ekki deili á en líkist helst afkvæmi gaffals og skeiðar) og hann dregin fram og aftur um fölleitt dýrið. Við það færist líf í bráðina sem umlar af áður óþekktum móð.


Við þetta verður drottnarinn öllu ákafari og grípur til svipunnar og lætur höggin dynja á skepnunni góða stund auk þess að hægræða múlnum yfir smetti hennar.


Að því loknu sest stúlkan á bak og við tekur hefðbundnasti hluti þessa samlífis hingað til.


Eitthvað fellur fórnardýrinu þetta illa og skipar stúlkunni af baki. Hún hlýðir og við blasir krumpaður Lille ven, þrútinn og blár og kraminn eins og fuglsungi í hreiðri.


Stúlkan losar um ólarnar á lilla og vindur sér á bak aftur. Hugsljúf stund tekur við þar sem hún smellir kossi á leðurkæltt fésið.


Hvort sem það er af ásettu ráði eða ekki þá virðist Lille ven ekki rata í sitt hólf þegar leikurinn hefst á ný. Sprundið rembist því eins og rjúpan við staurinn á meðan hausinn á Lille ven hangir stúrinn í lausu lofti og bendir í átt til tánna.


Með taktföstu skaki tekst stúlkunni að hafa af þessu allnokkuð gaman sjálf en leðurklædda, niðurnjörvaða dýrið fer að láta ófriðlega. Vill augljóslega brynna fola sínum í keldu stúlkunnar.


Látbragð stúlkunnar og óhljóð gefa fljótlega til kynna að hún hafi fengið fylli sína með þessu skaki. Hún stígur af baki og liðast góða stund um eins og snákur ofan á hrúgaldinu og horfir munúðarfullt í myndavélina.


Dýrið, sem nú er laust úr reipunum gerir nokkrar árangurslausar tilraunir til inngöngu. Leikurinn er þó ójafn því Lille ven virkar nokkuð loftlaus. Hann andvarpar því og lætur sig falla aftur í rúmið og bíður örlaga sinna.


Brátt kemur í ljós hví drottnarinn leysti dýrið úr læðingi því hrúgaldinu er boðið að snúa sér við.


Það lætur ekki segja sér það tvisvar og leggst umsvifalaust á magann með þjóhnappana út í loftið.


Um leið kemur í ljós einkennandi, vel gróið tagl.


Lítið húðflúr prýðir hægri öxl fórnardýrsins. Með púða undir belg er leðurfésið tjóðrað á sinn stað á ný.


Nokkra stund blasir einungis við flúraður bakhluti stúlkunnar þar sem hún baukar við að festa leggi dýrsins og festa rafskaut á innanverðar rasskinnar þess. Dragnótarsokkabeltið lafir niður frá miðjum rassi og er augljóslega á niðurleið.


Eftir að hafa tengt rafsnúrur á sinn stað hagræðir böðullinn myndavélinni enn á ný svo tækniundrin fái notið sín.


Þetta er vafalítið tæknilegasti og tilþrifaminnsti hluti myndarinnar og mætti stytta þennan þátt verulega í klippingu.


Stúlkan tekur upp fjarstýringu og hleypir af.


En ekkert gerist.


Hún hagræðir rafskautunum og reynir á ný.


Fórnardýrið er á þessari stundu ískyggilega líkt belju á mjaltatíma. Afturendinn skagar upp í loftið og úr honum lafa fjórir hvítir spenar sem leiðslur liggja úr í fjarstýringu stúlkunnar.


Skyndilega fer afturendi skepnunnar að kippast við. Stúlkan spyr í sakleysi sínu: „Er þetta byrjað? Er rafmagnið byrjað?“ En lengi vel er svarið ekkert annað en titrandi dans rasskinnanna.


Látbragð dýrsins bendir nú helst til hegðunar konu við barnsburð. Stúlkan fer að tína til ný tæki en sér aumur á dýrinu sem var búið að flækja lubbann í grímunni. Hún lagar hana og tekur síðan aftur til við að taka fram tækin. Rassadansinn heldur áfram á meðan hún dundar sér.


Nokkra stund fær dýrið það verulega óþvegið með stuðaranum. Eftir nokkra hagræðingu er stuði hleypt á slátrið.


Gengur svo lengi og dýrið er rafmagni lostið á ýmsa vegu. Þá dregur til tíðinda því stúlkan tekur í greip sér gervilim einn mikinn.


Hún biður dýrið að slaka vel á og smyr sleipiefni úr svörtum brúsa ótæpilega í klyftar þess.


Þvínæst mundar hún liminn og ræðst til inngöngu í það allraheilagasta.


Er hér kominn hápunktur myndbandsins og jafnvel einhver merkilegasti hápunktur hinnar feminísku kvikmyndasögu. Án hálfkáks treður stúlkan tækinu á sinn stað og dýrið ber sig aumlega. Alúðlega en samt skipandi býður stúlkan dýrinu að slaka á og í róm hennar má greina hefnd allra þeirra þúsunda kvenna sem legið hafa í sömu stöðu og hið ólaða dýr.


Dýrið óar og æjar og spyr hvort ekki sé fullmikið í fang færst.


Stúlkan neitar því og segir: „Þetta er sá minnsti sem ég á, fyrir utan...“ Hún klárar þó ekki setninguna en heldur áfram að þjarma að bráðinni, sem augljóslega er allkvalin.


„Þú spennir alltaf.“ segir stúlkan ásakandi og dýrið maldar í móinn í afsökunartón. Það mótar fyrir skömm vegna slælegrar og ókarlmannlegrar frammistöðu.


Handahreyfingar stúlkunnar eru í ætt við það þegar reynt er að þvinga opna harðlæsta rauðrófukrukku. Hún tekur hraustlega á gripnum og upphefur innan stundar taktfastar hreyfingar, fram og til baka.


Þegar hér er komið sögu vottar fyrir áhugaleysi í svip stúlkunnar. Hugur hennar virðist kominn eitthvert annað.


Dýrið gerist svo kræft að væna stúlkuna um að nota ekki nóga olíu. Svar hennar er stutt: „Fullt af olíu“.


Dýrið hváir.


Eftir nokkra stund biður dýrið um að gripurinn sé fjarlægður. Stúlka hlýðir. Afsökunin er (ég get ekki heyrt betur) að „loft sé komið á milli“.


Stúlkan hverfur úr mynd með gripinn. Hún heldur á honum eins og maður héldi á sullaveikri rottu sem hefði rekið á fjörur manns.


Dýrið fer að iða. Það rennur upp fyrir manni hve einkennilega það líkist kviðsiginni ær. Stúlkan skipar því að vera kyrrt. Dýrið hlýðir ekki til fulls. Vafalítið einhver pirringur til staðar eftir hamaganginn.


Nú upphefst skrítið samtal. Stúlkan birtist með þvottapoka og fer að hreinsa (eða smyrja) klyftir dýrsins. Hún spyr: „Meiddi Daría þig?“


Hann hváir.


Hún endurtekur: „Meiddi Daría þig eitthvað í rassinum?“


Hann neitar því.


Hún segir að tungan á Daríu sé lengri en lengsti dildóinn og að Daría sé 13 ára og stelist stundum til að sleikja á dýrinu rassinn þegar það sé að taka hana(!)


Dýrið þegir bara og lætur sér vel lynda þegar sleipiefni er í ótæpilegu magni sprautað á það allraheilagasta.


Eins og íþróttamaður á leið til keppni hagræðir dýrið sér og býst til að mæta kvalara sínum enn á ný.


„Nú vantar sko ekki olíu“ segir stúlkan og byrjar að bora sér leið með [Daríu?]


Í þetta skiptið gengur það smurt.


Níðstöngin gengur sjónarmun lengra inn í skepnuna í þetta sinn, þótt enn ói hún og æi.


Hann berst dálítið um og hún segir glaðhlakkaleg: „Nú var þér nauðgað.“


Hann játar því með langdregnu jái og það vottar fyrir stolti í röddinni.


Hún segist hafa tekið hann svona stóran því til hefði staðið að nauðga honum.


Hér virðist því komin sönnun fyrir því sem blessaður anginn hefur haldið fram. Og maður gæti næstum trúað því, ef það næsta sem úr munni dýrsins heyrist hefði ekki verið:


„Ertu hætt?“


Hún neitar því, gott ef hún segir ekki neihei. Við þær fréttir hagræðir dýrið sér betur á dýnunni og rekur stélið út í loftið.


Hún skeinir það góða stund og hagræðir að því loknu slátrinu sem dýrið er farið að óttast um, enda liturinn á því langt frá því hraustlegur.


Hún segist ætla að ná í annað dót.


Nú heyrist mikið brölt og braml. Það er greinilegt að eitthvað stórkostlegt er í uppsiglingu. Þarna heyrist í rennilás, ólum og keðjum.


Dýrið bærir ekki á sér í bælinu.


Stúlkan hefur nokkur orð um einhvern óskunda sem hún býst við af hendi dýrsins þegar það losni loksins. En tjáir þau um leið traust sitt á ólunum sem halda því föstu. Hún óttist því ekki um hag sinn í bráð.


Og þar með lýkur myndbandinu.