Hið nýja þorskastríð

Síðustu þrjátíu ár hafa gert Íslendinga að skvapholda jakkafatainnyflum og mörhryggjuðum dragtdrottningum. Ég ætla rétt að vona að gamla fólkið, fólkið sem hefur þó enn örlítið kalk eftir í hryggnum, skammist sín fyrir afkvæmin og afkvæmi afkvæmanna.

Við háum núna nýtt þorskastríð. En í þetta skiptið er stríðið ekki háð um þorsk, það er háð af þorskum. Þurrkaða steinbítnum joð sigfússyni og varalitaða flúðasveppnum. Bæði eru þau huglausir kjarkgeldingar sem missa vatn í brækurnar um leið og sviðsljósið staðnæmist á þeim. Þau hafa enda enga stjórnunarreynslu. Eru litlu, pólitísku marflærnar sem leggja ekki í hafið – líður best í grunnu pollunum undir fjörugrjótinu.

Afkoma Íslands er í húfi. Alveg eins og í þorskastríðinu. Lögin liggja fram á bresku sveifina. Alveg eins og í þorskastríðinu. Hugrekki landsforeldranna til að takast á við ólögin er ekkert. Við munum tapa. Ólíkt þorskastríðinu.

Í þorskastríðinu hinu fyrra lögðum við hagsmuni bresks almennings á aðra vogarskálina og hagsmuni Íslendinga á hina. Við tókum að okkur að verja íslensku skálina. Bretar sáu um sína. Með staðfestu fengum við óréttlátum og úreltum lögum hnekkt.

Kostnaðurinn var gríðarlegur í Bretlandi og feysknar lappirnar gáfu sig endanlega undan fúnum fiskiþorpunum. Fjöldi fólks lenti í kröggum og tapaði lífsafkomunni. Töff sjitt sögðum við. Það er illt að reiða sig á blóðið sem kreist er úr steinum. Svoleiðis steinsugur mega búast við varaþurrk.

Núna höfum við fjármálaheim, byggðan á enn feysknari stultum en bresku sjávarþorpin á áttunda áratugnum. Hann er að hruni kominn. Eins og við er að búast hefst hrunið á jaðrinum. Stykkin falla eitt og eitt þar til ekkert er eftir nema miðjan, jafngildi merkimiðans á 33 snúninga plötunni. Þannig var þorskheimurinn líka að hrynja á sínum tíma.

Þá sögðum við stopp! Lögin eru siðlaus! Skítt með dómsstóla, ályktanir og reglugerðir. Nauðsyn brýtur lög. Ábyrgð okkar er gagnvart íslensku þjóðinni og framtíð hennar en ekki evrópskum lögum sem kveða á um líknardráp þjóðarinnar.

Við tókum slaginn. Og þótt við hefðum tapað hefðum við fallið í bardaga, fallið með sæmd. Endað í Valhöll.

Í dag er engin sæmd eftir. Ekkert hugrekki. Stjórnmálamennirnir lúffa og tala um evróputilskipun eins og hún sé eitt af boðorðunum tíu. Tala um hjálparsamtök og elliheimili sem tapa peningum á óseif. Tala. Ala í brjósti sér von um farsæla lausn. Vináttu við stórveldi með betri tíð og blóm í haga.

Það þarf að senda þetta fólk í sögu 101. Stórveldi eiga ekki vini. Bretar og Hollendingar eru örgustu afræningjar mannkynssögunnar. Deitreiparar frá blautu barnsbeini.

Steinbíturinn og flúðasveppurinn eru ekki vinir okkar heldur. Þau eru gamaldags nýlenduhyski. Dönskuslettandi mannleysur eins og þeir sem flöðruðu upp um stofuveggina á Bessastöðum öldum saman. Eyddu öllum tímanum í líffærafræði Millilandafrumvarpsins en höfðu enga hugsjón um frelsi. Enga hugsjón um varðstöðu fyrir þjóðina. Engan kjark.

Fari þau fjandans til. Allt er betra en þetta.

Hendum jakkafötunum á haugana og tökum fram togvíraklippurnar.

Förum í stríð við andskotans Bretann. Tökum slaginn. Bretar hafa ekki unnið stríð áratugum saman. Við erum með óspjallaðan feril.

Frekar til Valhallar en Heljar, þótt leiðin þangað sé þyngri.