Myndbandið góða

Myndin hefst heldur rólega. Við erum stödd í snyrtilegu svefnherbergi í nýlegri íbúð. Ung, falleg kona - klædd í efnislitla dragnót hagræðir ýmiskonar pyntingartólum í kringum bleikt hrúgald sem bundið er við rúmið. Hrúgaldið, sem er með leðurpjötlu yfir andlitinu státar sig af rauðfjólubláu leðuróluðu slátri. Daman gengur kringum hrúgaldið góða stund og danglar í það með písk.

Dömunni verður skyndilega ljóst að hrúgaldið er illa bundið við bryggju og nostrar við það góða stund að kefla fætur þess við rúmið. Að því loknu er kominn tími til að taka til stórræðanna og myndavélinni er hagrætt svo prófíll hrúgaldsins fái notið sín betur.

Við fáum að sjá einn snúning um herbergið sem lýkur á svörtum krossi sem hangir spottakorn fyrir ofan keðjuna sem hrúgaldið er ólað með við vegginn.

Daman sest klofvega yfir bráð sína og tekur fram sleipefni sem spýtist fyrir slysni á kjúklingalitaða bringu fórnardýrsins. Dýrið tekur kipp.

Að því loknu taka við afar markvissar lífgunartilraunir á slátrinu. Handavinnan stendur yfir góða stund og hrúgaldið gefur til kynna með lágstemmdu muldri að ástandið sé því hreint ekki á móti skapi.

Sleipiefni er bætt á gandinn og kögursvipa tekin fram.

Góða stund dynja vandarhöggin á bringunni á meðan böðullinn heldur föstu taki um dýrgripinn. Þá er dreginn fram málmhlutur (sem ég kann ekki deili á en líkist helst afkvæmi gaffals og skeiðar) og hann dregin fram og aftur um fölleitt dýrið. Við það færist líf í bráðina sem umlar af áður óþekktum móð.

Við þetta verður drottnarinn öllu ákafari og grípur til svipunnar og lætur höggin dynja á skepnunni góða stund auk þess að hægræða múlnum yfir smetti hennar.

Að því loknu sest stúlkan á bak og við tekur hefðbundnasti hluti þessa samlífis hingað til.

Eitthvað fellur fórnardýrinu þetta illa og skipar stúlkunni af baki. Hún hlýðir og við blasir krumpaður Lille ven, þrútinn og blár og kraminn eins og fuglsungi í hreiðri.

Stúlkan losar um ólarnar á lilla og vindur sér á bak aftur. Hugsljúf stund tekur við þar sem hún smellir kossi á leðurkæltt fésið.

Hvort sem það er af ásettu ráði eða ekki þá virðist Lille ven ekki rata í sitt hólf þegar leikurinn hefst á ný. Sprundið rembist því eins og rjúpan við staurinn á meðan hausinn á Lille ven hangir stúrinn í lausu lofti og bendir í átt til tánna.

Með taktföstu skaki tekst stúlkunni að hafa af þessu allnokkuð gaman sjálf en leðurklædda, niðurnjörvaða dýrið fer að láta ófriðlega. Vill augljóslega brynna fola sínum í keldu stúlkunnar.

Látbragð stúlkunnar og óhljóð gefa fljótlega til kynna að hún hafi fengið fylli sína með þessu skaki. Hún stígur af baki og liðast góða stund um eins og snákur ofan á hrúgaldinu og horfir munúðarfullt í myndavélina.

Dýrið, sem nú er laust úr reipunum gerir nokkrar árangurslausar tilraunir til inngöngu. Leikurinn er þó ójafn því Lille ven virkar nokkuð loftlaus. Hann andvarpar því og lætur sig falla aftur í rúmið og bíður örlaga sinna.

Brátt kemur í ljós hví drottnarinn leysti dýrið úr læðingi því hrúgaldinu er boðið að snúa sér við.

Það lætur ekki segja sér það tvisvar og leggst umsvifalaust á magann með þjóhnappana út í loftið.

Um leið kemur í ljós einkennandi, vel gróið tagl.

Lítið húðflúr prýðir hægri öxl fórnardýrsins. Með púða undir belg er leðurfésið tjóðrað á sinn stað á ný.

Nokkra stund blasir einungis við flúraður bakhluti stúlkunnar þar sem hún baukar við að festa leggi dýrsins og festa rafskaut á innanverðar rasskinnar þess. Dragnótarsokkabeltið lafir niður frá miðjum rassi og er augljóslega á niðurleið.

Eftir að hafa tengt rafsnúrur á sinn stað hagræðir böðullinn myndavélinni enn á ný svo tækniundrin fái notið sín.

Þetta er vafalítið tæknilegasti og tilþrifaminnsti hluti myndarinnar og mætti stytta þennan þátt verulega í klippingu.

Stúlkan tekur upp fjarstýringu og hleypir af.

En ekkert gerist.

Hún hagræðir rafskautunum og reynir á ný.

Fórnardýrið er á þessari stundu ískyggilega líkt belju á mjaltatíma. Afturendinn skagar upp í loftið og úr honum lafa fjórir hvítir spenar sem leiðslur liggja úr í fjarstýringu stúlkunnar.

Skyndilega fer afturendi skepnunnar að kippast við. Stúlkan spyr í sakleysi sínu: „Er þetta byrjað? Er rafmagnið byrjað?“ En lengi vel er svarið ekkert annað en titrandi dans rasskinnanna.

Látbragð dýrsins bendir nú helst til hegðunar konu við barnsburð. Stúlkan fer að tína til ný tæki en sér aumur á dýrinu sem var búið að flækja lubbann í grímunni. Hún lagar hana og tekur síðan aftur til við að taka fram tækin. Rassadansinn heldur áfram á meðan hún dundar sér.

Nokkra stund fær dýrið það verulega óþvegið með stuðaranum. Eftir nokkra hagræðingu er stuði hleypt á slátrið.

Gengur svo lengi og dýrið er rafmagni lostið á ýmsa vegu. Þá dregur til tíðinda því stúlkan tekur í greip sér gervilim einn mikinn.

Hún biður dýrið að slaka vel á og smyr sleipiefni úr svörtum brúsa ótæpilega í klyftar þess.

Þvínæst mundar hún liminn og ræðst til inngöngu í það allraheilagasta.

Er hér kominn hápunktur myndbandsins og jafnvel einhver merkilegasti hápunktur hinnar feminísku kvikmyndasögu. Án hálfkáks treður stúlkan tækinu á sinn stað og dýrið ber sig aumlega. Alúðlega en samt skipandi býður stúlkan dýrinu að slaka á og í róm hennar má greina hefnd allra þeirra þúsunda kvenna sem legið hafa í sömu stöðu og hið ólaða dýr.

Dýrið óar og æjar og spyr hvort ekki sé fullmikið í fang færst.

Stúlkan neitar því og segir: „Þetta er sá minnsti sem ég á, fyrir utan...“ Hún klárar þó ekki setninguna en heldur áfram að þjarma að bráðinni, sem augljóslega er allkvalin.

„Þú spennir alltaf.“ segir stúlkan ásakandi og dýrið maldar í móinn í afsökunartón. Það mótar fyrir skömm vegna slælegrar og ókarlmannlegrar frammistöðu.

Handahreyfingar stúlkunnar eru í ætt við það þegar reynt er að þvinga opna harðlæsta rauðrófukrukku. Hún tekur hraustlega á gripnum og upphefur innan stundar taktfastar hreyfingar, fram og til baka.

Þegar hér er komið sögu vottar fyrir áhugaleysi í svip stúlkunnar. Hugur hennar virðist kominn eitthvert annað.

Dýrið gerist svo kræft að væna stúlkuna um að nota ekki nóga olíu. Svar hennar er stutt: „Fullt af olíu“.

Dýrið hváir.

Eftir nokkra stund biður dýrið um að gripurinn sé fjarlægður. Stúlka hlýðir. Afsökunin er (ég get ekki heyrt betur) að „loft sé komið á milli“.

Stúlkan hverfur úr mynd með gripinn. Hún heldur á honum eins og maður héldi á sullaveikri rottu sem hefði rekið á fjörur manns.

Dýrið fer að iða. Það rennur upp fyrir manni hve einkennilega það líkist kviðsiginni ær. Stúlkan skipar því að vera kyrrt. Dýrið hlýðir ekki til fulls. Vafalítið einhver pirringur til staðar eftir hamaganginn.

Nú upphefst skrítið samtal. Stúlkan birtist með þvottapoka og fer að hreinsa (eða smyrja) klyftir dýrsins. Hún spyr: „Meiddi Daría þig?“

Hann hváir.

Hún endurtekur: „Meiddi Daría þig eitthvað í rassinum?“

Hann neitar því.

Hún segir að tungan á Daríu sé lengri en lengsti dildóinn og að Daría sé 13 ára og stelist stundum til að sleikja á dýrinu rassinn þegar það sé að taka hana(!)

Dýrið þegir bara og lætur sér vel lynda þegar sleipiefni er í ótæpilegu magni sprautað á það allraheilagasta.

Eins og íþróttamaður á leið til keppni hagræðir dýrið sér og býst til að mæta kvalara sínum enn á ný.

„Nú vantar sko ekki olíu“ segir stúlkan og byrjar að bora sér leið með [Daríu?]

Í þetta skiptið gengur það smurt.

Níðstöngin gengur sjónarmun lengra inn í skepnuna í þetta sinn, þótt enn ói hún og æi.

Hann berst dálítið um og hún segir glaðhlakkaleg: „Nú var þér nauðgað.“

Hann játar því með langdregnu jái og það vottar fyrir stolti í röddinni.

Hún segist hafa tekið hann svona stóran því til hefði staðið að nauðga honum.

Hér virðist því komin sönnun fyrir því sem blessaður anginn hefur haldið fram. Og maður gæti næstum trúað því, ef það næsta sem úr munni dýrsins heyrist hefði ekki verið:

„Ertu hætt?“

Hún neitar því, gott ef hún segir ekki neihei. Við þær fréttir hagræðir dýrið sér betur á dýnunni og rekur stélið út í loftið.

Hún skeinir það góða stund og hagræðir að því loknu slátrinu sem dýrið er farið að óttast um, enda liturinn á því langt frá því hraustlegur.

Hún segist ætla að ná í annað dót.

Nú heyrist mikið brölt og braml. Það er greinilegt að eitthvað stórkostlegt er í uppsiglingu. Þarna heyrist í rennilás, ólum og keðjum.

Dýrið bærir ekki á sér í bælinu.

Stúlkan hefur nokkur orð um einhvern óskunda sem hún býst við af hendi dýrsins þegar það losni loksins. En tjáir þau um leið traust sitt á ólunum sem halda því föstu. Hún óttist því ekki um hag sinn í bráð.

Og þar með lýkur myndbandinu.