Fíflunum att á foraðið

Fífl eru fyrirsjáanleg. Ginningarfífl eru fyrirsjáanlegust allra fífla. Fíflin mynda einhvers konar straumefni sem flæðir um samfélagið allt. Í þessu efni myndast stundum kekkir því sum fífl hafa ómótstæðilegt aðdráttarafl gagnvart öðrum fíflum.

Dæmi um slíkt er Jón Valur Jensson.

Jón Valur er einn hinna útvöldu sem mun á efsta degi taka hægt og rólega á sig mynd þegar maðkarnir æla upp klístruðum munnfyllum af honum í líkkistunni. Síðan mun hann komast einhvern veginn úr kistunni og upp á yfirborðið og hitta þar vini sína.

Nú auglýsir Jón komu erlends skápahomma (Alan Chambers) sem áttaði sig á því fyrir alllöngu að sér liði betur inni í skápnum en fyrir utan hann. Eins og uppgjafartrésmíðalærlingurinn og nauðgunarbastarðurinn Jesús Jósefsson ferðast Alan um og kennir fólki að slá upp í kringum sig rammgerðum skápum.

Alan Chambers

Og fíflin streyma að. Fíflin vita að það er ljótt að tala illa um homma eða gefa í skyn að þeim sé á nokkurn hátt sjálfrátt þegar þeir troða bellinum á sér upp meltingarveginn á ljósabekkjaböðuðum kaffibarþjónum.

Fíflin skamma Jón, sem drottnar glottandi yfir öllu á einstaklega öfuguggalegri mynd. Nema þau hafa ekkert að segja. Eina sem situr eftir er að fíflin eru móðguð. Þau telja Jón vondan.

Alan mun koma í Kastljósið (ef eitthvað er að marka Jón) og halda fundi um allar trissur. Fólk á svo að hópast að skjánum eða á staðinn og hlusta á fyrirsjáanlegan vaðal, hvers eina gildi felst í því að hann er mæltur fram af munni sem áður herbergjaði bláþrútinn, brundkremaðan lók.

Ef gildi orðræðu réðist af slíkum mælikvarða væri búið að veita helmingnum af Barnalandskonum bókmenntaverðlaun Nóbels. Svo er ekki. Þær eru meira að segja frekar litnar hornauga. Það er greinilega ekki það sama Skaufsuga og séra Skaufsuga.

Ef Alan getur hamið nýfengið athafnafrelsi tungu sinnar og haldið sig við málefnið ætti ræða hans að hefjast á orðunum: „Ef þið viljið að Guð gúdderi ykkur skuluð þið sitja áfram. Ef ekki, megið þið fara að sjúga hvern þann líkamtota sem ykkur hugnast.“ Og salurinn mun tæmast af öllum nema séra Jóni og séra Skaufsugu. Sem munu tala fjálglega og glotta sætt hvor til annars og vitna í biflíuna í sameiginlegum hómóerótískum breima.

Það hvort Alan hafi tekist að skríða aftur inn í skápinn kemur nefnilega engum homma við. Nema um sé að ræða nákvæmlega sömu áttavilltu gerðina af homma og hann var sjálfur. Ráðvillta týpan sem ratar ekki aftur inn í skápinn.

Hommahatarar sem elska homma svo mikið að þeir ausa viðstöðulaust úr barmafullum skálum haturs síns yfir þá, hafa enn ekki komið með einn einasta gildan punkt gegn sjálfviljugum hommum. Þeir hafa þó reynt.

Það skiptir ekki nokkru einasta máli þótt sýnt sé fram á að tengsl séu milli sjálfsvíga og samkynhneigðar. Það eru líka tengsl á milli þess að vera Japani og sjálfsvíga. Eiga menn þá að hætta að vera Japanir? Það skiptir heldur ekki máli að hommar geti ekki börn og ástundi beinlínis lífsstíl sem hamlar barneignum. Það gera kaþólskir prestar líkar. Eru þeir af sömu ástæðu andstyggilegir Guði? Það skiptir ekki máli þótt Guði í biflíunni sé illa við homma. Ekki nema hommum sé sérstaklega í mun að komast í náðina hjá honum.

En fíflin sem hópast að Jóni hafa ekkert að segja. Þau eru reið og Jón er vondur. Það er allt sem þau vita. Guð ætti að sjá sóma sinn í því að láta plágur sínar bitna almennilega á slíku fólki í stað þess að senda plágurnar sauðmeinlausar til jarðar og kalla þær Jón.