Hugleiðsla og hnakkaspik

Fékk sendan í pósti link á óvægna persónulega árás á mig á heimasíðu þess rammþingeyska 'Onrís Birgis. Ég er vægast sagt orðlaus yfir árásinni. Þar gerir hann sér mat úr einhverri fíflakönnun um íslenska bloggara þar sem m.a. ég er sett stalli ofar en hann. Ég nenni ekki að eyða mínútubroti í að hugsa (hvað þá fjalla) um þessa könnun. En ég er tilbúin að taka nokkrar sekúndur af ævi minni í umfjöllun um doppelganger hins mývetnska fjalls Vindbelgs.

'Onrí þessi gerir sig út fyrir að fjalla um keppnisíþróttir. Aðkoma hans að þeim er viðlíka og málglaðs gelding í kvennabúri. Sá gæti vafalaust glatt margan skoltrakan kvennabósann með nákvæmum lýsingum á þeim bungum og beygjum sem hann fyrirhittir í vinnunni en fær því miður ekkert út úr því sjálfur annað en athyglina. 'Onrí þekkir þá tilfinningu sem fylgir hressilegum, líkamlegum átökum aðeins af afspurn – enda sílspikaður, lýsisumflotinn belgur.

'Onrí minnir á þá næringarfræðinga sem spretta upp eins og gruggglerjaðar gorkúlur í hvert skipti sem nýr megrunarkúr nemur land. Þeir birtast, hálfgegnsæir, í sjónvarpinu að útmála kosti réttrar fæðu. Með bauga undir augum og hlykkjóttar bláæðalengjur upp eftir andlitinu bifast veiklegir kjálkar ofurvarlega svo skín í skrápkennt tannholdið. Fólk, sem gæti eins verið í viðtali út af frelsun þýskra fangabúða, á ekki að sérhæfa sig í réttri næringu. Og fólk, sem getur ekki klippt á sér táneglurnar án þess að verða andstutt, á ekki að sérhæfa sig í íþróttum.

En það er svosem augljóst hvers vegna þessi fleskbiti blaðrar um sportið allan daginn. Það er vegna þess að það er svo ógnarauðvelt að vera klárasti kumpáninn í þeim félagsskap. Keppnisíþróttamenn eru svo tregir og illa gefnir að svotil hver sem er getur gerst andlegur jarl í þeirra hópi. Og þar sem 'Onrí er ekki útbúinn til langferða í leit að andans upphafningu skríður hann upp á lægstu skörina. Yfir botnfalli erfðasósunnar marar mörhnullungurinn í hálfu kafi og býst til að láta dást að sér.

Það er máski húsvískan sem teymir þennan tilvonandi hjartasjúkling áfram. Húsvíkingar eru þurrabúðarbændur í fyrrum blómlegustu sveit landsins. Úrhrök og undirmálsmenn sópuðust þar saman eins og umgangslið við Skálholt til að naga holdið af þyrsklingum. Menningarbragur Húsvíkinga hefur ekki glæðst síðan. Húsvíkingar búa ekki í sama veruleika og aðrir. Þeim hefur heppnast að særa fram sameiginlegan hliðarveruleika. Í þeim veruleika er húsvíska í senn hið fagra og hið góða. Sá er bestur sem best kemst að orði og rök mega sín einskis á móti hnyttilegu orðalagi. Lítil klön mynda þorpsbraginn og skyldan gagnvart ættinni er öllu æðri. Þeir sem rekast utan í ættstóra lauka eru ofsóttir og hraktir á brott. Fyrir nokkrum árum var þar kært í nauðgunarmáli og vinir og venslamenn hins meinta nauðgara sáu strax að slík mál er best að leysa með almannadómi. Stuðningslið hans hóf undirskriftasöfnun og ofsóknir á hendur stúlkunni. Húsvísk menning er sikileysk. Það hlæja allir saman að kvöldi en að morgni vaknar aðkomumaðurinn með blóðugan hrossstrjúpa sem bólfélaga. Undir kátlegu yfirborði leynist grugg og grátt gaman.

Eins er það með 'Onrí. Kátlegt yfirbragð manns, sem sóma myndi sér vel í einhverri sögu Dickens, og fnas um berleggjaða, treggáfaða hlaupagikki er aðeins skorpan á því sem er sorgleg, lítil sál, sem leitar huggunar í hertri fitu. Hrokakennd uppgerðarhógværð eru lauslega ofnar umbúðir um gelding í kvennabúri. Strákinn sem valinn er síðastur í lið. Tilraun hans til að vera beittur og háðslegur gagnrýnandi nær ekki að hylja skömmina. Honum þykir raunverulega leitt að hafa ekki verið ofar á þessum bjánalega lista yfir bloggara. Það hefði kveikt kærkomin yl í fituglansandi gollurhúsi.