Og það rigndi á greyin

Það kann að virðast einelti að leggja þriðju færsluna í röð undir umfjöllun um íþróttagagnrýnendur – en það er algjör hending að svo er. Þorsteinn Gunnarsson, fjallkóngur blýantsnagandi sportdroppátanna, skrifaði KSÍ bréf, sem kraumar af blóðhita og litlum gáfum.

Gagnrýnendurnir eru æfir yfir því að hafa þurft að sæta sömu örlögum og sauðsvartur almúginn á einhverjum fótboltaleik. Sérstaklega eru þeir reiðir yfir því að KSÍ hafi dirfst að leyfa sér að láta rigna á fréttahaukana.

Í lok bréfsins eru nokkrar spurningar:

1. Hvers vegna var okkur boðið upp á þessa óásættanlegu aðstöðu?
2. Hvers vegna voru starfsmenn KSÍ víðs fjarri meðan á leik stóð?
3. Hvers vegna var engin gæsla þarna í kring?
4. Er það ásetningur KSÍ að losna við íslenska íþróttafréttamenn af landsleikjum á Laugardalsvelli?
5. Hvers konar aðstöðu verður okkur boðið upp á þegar Ísland mætir Norður-Írlandi á Laugardalsvelli á miðvikudaginn?

Þessar uppbyggilegu spurningar (númer 4 er hreint út sagt dásamlega fullorðinsleg) eima af einkennilegri einþykkni. Sem þó verður skiljanleg þegar málið er sett í samhengi.

Íþróttagagnrýnendur eru, eins og áður hefur verið bent á, yfirleitt vonlausir, uppgjafa spriklarar, sem hafa það fram yfir fótfrárri kollega sína, að kunna (upp að einhverju marki) stafsetningu. Sumir þeirra kunna reyndar ekki að stafsetja enda er þeirra nálgun önnur. Þeir eru ofur venjulegar grúppíur og frægðarhórur sem njóta þess að baða sig í dýrðarljóma fræga fólksins. En stafsetjandi týpan er knúin áfram af öðrum hvötum. Sú er að byggja sér fótstall úr grafíti. Hefja sig upp úr þeirri niðurlægjandi einsemd sem fylgir því að lenda í öðru sæti á eftir andlegum jakuxum og rádýrum. Þeirra persónulega upphafning nær hámarki þegar þeir fá sérþjónustu á íþróttaleikvöngum. Þeir fá passa, sæti á besta stað, innstungu og kaffi. Smásálir hafa smáar nautnir.

Og hvað gerir svo KSÍ sem gerir þá brjálaða? Í fyrsta lagi klikkar KSÍ á að víggirða þá gagnvart hinum hræðilega almúga. Allskonar fólk gat smeygt sér inn á svæðið til gagnrýnendanna, sem sátu þar varnarlausir, klesstir fastir í þrönga stóla. Og það voru engir verðir. Af einhverjum óskiljanlegum ástæðum voru starfsmenn settir í að gæta lífs og lima hins almenna áhorfanda, sem sat eins og síld í tunnu innan um hrörleg gamalmenni og börn, næstum jafnóvarin fyrir óhuggulega fólkinu sem ofsótti fréttasnápana. Og það rigndi. Rigndi á snápana og skolaði burt grafítlitaða máttarstólpanum. Rigndi jafnhressilega á þá eins og litlu börnin og gamla fólkið. Við slíkt verður ekki unað.

En ástæðan fyrir fússinu er ofurhefðbundin reðuröfund. Ástæða þess hve reiðir gagnrýnendurnir voru var nebblilega sú að beint yfir hausamótunum á hinum köldu, hröktu og feitu fóum, voru hlýjar, kenndar og hamingjusamar feykirófur í miklu stærri, hlýrri og notalegri helli. Og það var samjöfnuðurinn við vipparana sem gerði gagnrýnendurna reiða. Það er ekki nema von að fjúki í eldspíturnar þegar þær snúa sjónum til stjarnanna.

Hver einasti þeirra hefði getað skilað jafngóðu (betra) starfi sitjandi heima hjá sér horfandi á sjónvarpið étandi dómínóspítsur með nokkra sparkiðjóta í hraðvalinu. En það var ekki fréttagildið sem dró þá á völlinn, það var vonin um vippmeðferð, von sem var slökkt á ónærgætinn hátt.