Smáborgarablogg

Mér finnst símaauglýsing Jesúsar og Júdasar drepfyndin. Ég hló þegar ég sá hana fyrst. Hana! Þar sagði ég það. Jón Gunnar er dásamlegur húmoristi, hálfgerður Buster Keaton. Það skemmtilegasta við hann er að maður hlær alltaf til hálfs að honum, í stað þess að hlæja heilshugar með honum.

Jón Gnarr er, eins og aðrir uppgjafa paunkarar, slitrótt sál. Á milli tektar og tvítugs, þegar hann átti að vera að fóðra sál sína með silkislæðum og silfri tætti hann hana í sundur í trylltum dansi heimskulegustu hugmyndafræði tuttugustu aldarinnar. Paunkið var andleg uppgjöf. Krakkabjánar að sýna endaþarmsherptum foreldrum sínum að til væru tilfinningar. Forsvarsmenn paunksins voru undirmálsmenn, sem ekki höfðu burði til að taka þátt í glerbrúðuleik foreldranna – og fóru útbyrðis í andófi sínu. Paunk er andleg uppgjöf.

Jón er gisin sál sem bregst við með því að baða sig í dreyra lambsins – á þann hræsnisfyllsta hátt sem mögulegur er. Jón trúir ekki á Guð, hann vonar á Guð. Trú hans er pragmatísk, honum sjálfum til næringar en ekki Guði til dýrðar.

Jón er kvalin og tætt sál sem hefur notið velgegni í sóðaportum menningarinnar og hlaupið þaðan dauðskelfdur. Hann skelfur eins og strá á milli gylltra kertastjaka Guðsmanna í þeirri von að brot af gljáa þeirra smitist yfir á hann. Og nú hefur biskupinn, sem Jón vill svo innilega vera dús við, hryggbrotið hann og kallað hann óverðugan þess dýrðarvarma sem báðir hafa yljað sér við fram að þessu. Pervisnasti embættismaður landsins hefur vísað á bug ódælasta vonbiðlinum.

En auglýsingin er góð.