Borgarfjörður eystri

Ungfrú Torrini, Magni og Kjarval eru þrjár ástæður fyrir því að nápleisið Borgafjörður eystri kemst nokkuð reglulega í fréttir. Öll þrjú eru furðufuglar. Freknótt pollíana, sem hvergi líður betur en hjá útnáraeyjaskeggjum, einhæfur gargari með minni útgeislun en hitabrúsi og snarklikkaður terpentínuþefari, sem skipaði bankagjaldkerum að dansa við sig og málaði myndir úr eigin saur. Og þetta er fólkið sem ber höfuð og herðar yfir aðra Borgfirðinga.

Borgarfjörður eystri er grómtekin líkkista deyjandi lífshátta. Allir, sem ekki eru beinlínis erfðafræðileg úrhrök, eru flúnir þaðan. Og þar, sem flutningabílarnir runnu út úr bænum, góndu sokkin augu þeirra, sem eftir urðu, ásakandi á flóttamanninn. Eftir sat fólkið, sem vissi, að það yrði aldrei neitt annarsstaðar.

Það er ekki haft hátt um það, en ein af ástæðum þess, að álver þurfti á þetta svæði, var úrkynjunin sem var orðin staðreynd á sunnanverðum Austfjörðum. Göngin til Fáskrúðsfjarðar snérust ekki síst um að bora loftgat á fúkkafylltan fjörð. Það má sjá skýr merki um brenglunina í viðurstyggilegum kynferðisglæpum sem reglulega skaut upp á yfirborðið á Austfjörðum á milli sjálfsmorðsfaraldra.

Úrhrökin voru að verða ein eftir fyrir utan farlama gamalmenni og einstaka hugsjónamenn, sem vildu halda lífi í æskuslóðunum.

Það skrítna er, að álverið virðist ætla að duga. Smurolíulýðurinn, sem sækir í störfin þar, eru fjöregg byggðanna fyrir austan. Þetta er eins og að slökkva olíueld með dínamíti. Að reka illt út með illu. En það virkar engu að síður.

Það virðist vera að takast að draga Austfirðinga upp á plan farandverkafólks og umhverfissóða. Guði sé lof fyrir það.