Helgi hundingsbani

Þær hækka með hverjum degi tölurnar yfir fjölda þeirra sem Helgi Rafn, meintur morðingi ófrýnilega hundspottsins Lúkasar, ætlar að kæra fyrir meiðyrði og hótanir. Í dag stendur málið þannig að Helgi ætlar að kæra á að giska íbúafjölda Hafna á Reykjanesi.

Þessi viðbrögð eru hvorki Helga né lögmanni hans til hróss. Málið lyktar nú af þvermóðskufullri hefnigirni. Lögmaðurinn hefur látið frá sér fara ögrandi fullyrðingar um að tilgangslaust sé að flýja, fólk verði þá bara skotið á flótta. Saman göslast lögmaðurinn og Helgi í þeirri fullvissu að þeir hafi siðferðilega yfirhönd í málinu.

Ég hef áður sagt skoðun mína á viðbrögðum múgsins í máli Helga og hundsins. Þau voru til skammar. Sé Helgi saklaus liggur þung sök hjá þeim, sem báru hann þessum ákúrum. Ég man alveg hvaðan nafn hans kom í umræðuna, hvar það birtist fyrst og hvenær. Gegn því fólki á Helgi að beina vandlætingu sinni. Það fólk á að kæra. Öll súpan. Allt sauðheimska hyskið, sem svallaði með í forarvilpunni, á hann að láta í friði.

Einhverjir líta svo á, sem að hér sé kominn einhver dómsdagur yfir samskiptamátum á netinu. Þess vegna skuli reiða hátt til höggs og temja óargadýrið í eitt skipti fyrir öll. Og vissulega er hér tækifæri til að taka á afar hættulegum kima netsins. En netið er vandmeðfarin skepna og hana þarf að lagfæra með skurðhníf en ekki sláttuvél. Subbulegar fjöldaaftökur kjaftóðra netverja geta ekki haft neitt uppbyggilegt í för með sér. Það er álíka gáfulegt og að hefja fjöldahandtökur vegna aksturs yfir 90 km/klst eða ölvunar á almannafæri á laugardagsnóttum. Strangt til tekið er hvorttveggja löglegt. Eins gæti Bjarni Guðjónsson kært hundrað Keflvíkinga fyrir meiðyrði (og jafnvel hótanir) úr stúkunni. En það er ekki gert.

Að hluta til vegna þess að við erum einfaldlega ekki fullkomnari dýrategund en svo, að allrahanda breyskleiki er hluti af eðli okkar, en aðallega vegna þess, að slík ofsarefsigleði væri ekki uppbyggileg heldur niðurnjörvandi. Við viljum ekki búa í slíku samfélagi. Við höfum lengi horft til Ameríku og hlegið af formlegheitunum í samskiptum, sérstaklega þegar kemur að deilum og dómum, við viljum ekki feta í þá átt - en það er nákvæmlega þangað, sem lögmaðurinn og Helgi eru að þoka málinu. Þeir eru að kæra af þeirri einföldu ástæðu að þeir geta það. Og vegna þess að það svalar frumstæðri hefnigirni og sýniþörf.

Þeir minna á þá sem sóttu Baug til saka. Vaðið var af stað með alltof óskýrar kröfur, alltof ómarkviss eggvopn og málið leystist upp í farsa. Eins mun fara fyrir þessu máli. Ef málið verður sótt af fullum þunga mun það engu skila, nema því, að þetta stóra úrtak mun leiða til þess að netdólgar munu fá uppskrift að flóttaleiðum. Þ.e. við munum öll fá hin langþráðu fordæmi þess hvað er tækt og hvað ótækt í íslensku réttarkerfi. Eftir það getum við myrt mann og annan úr öruggu launsátri ef okkur sýnist svo.

Nú er það lögreglan, sem ákveður næstu skref. Hún mun líklega leita leiða til að vinda ofan af málinu. Velja örfáa og hengja þá öðrum til viðvörunar. Þeim er varla stætt á öðru eins og er. Nema auðvitað einhver nýr vinkill birtist á málinu. Það skyldi ekki útilokað.

En viðbrögð Helga og lögmannsins eru einungis til þess fallin að slökkva þá litlu samúð, sem kviknuð var með honum. Fólkið, sem gleðst yfir hinum væntanlegu fjöldaréttarhöldum eru nákvæmlega sömu tilfinningarúnkhórurnar og þær, sem hötuðust við Helga. Ögn smáborgaralegri hórur en hórur engu að síður.