Skátar

Skátar hafa verið undarlega fyrirferðarmiklir í fréttum upp á síðkastið. Nú flykkjast þeir á eitthvað skátamót þar sem væntanlega verður gingangúllíað langt fram á nætur í kompaníi við andleg systkini hvaðanæva að. Í nýstraujuðum skyrtunum, með nýstöguð heiðursmerkin hnýta skátagreyin á sig klútana, sem eru órofa hluti af viðbúnaði hvers sanns skáta. Klútlaus skáti er eins og byssulaus soldáti. Með klútnum má safna vatni, binda um sár og kyrkja smávaxin rándýr, sem gera atlögu að lífi og limum skátanna. Og þvílík dýrð að sjá öll börnin trilla um í óaðfinnanlegum einkennisklæðnaði, hrópandi slagorð og heitandi liðsinni við guð og föðurlandið. Skátaskrúðganga á sólríkum degi getur orsakað ótímabært sáðlát hjá hvaða fasista sem er.

Það er virðingarvert að enn skuli finnast fólk, sem nennir að viðhalda þessum langdregna kynóra skápahommans Baden-Powels. Að enn skuli finnast fólk, sem ber virðingu fyrir þeim gildum, sem einkenna þá, er trúa á byrði hvíta mannsins. Og enn er arkað á erlenda velli. Nákvæmlega eins og B-P sjálfur, sem valhoppaði fremstur í sinni sveit til Afríku og gekk brosandi til þeirrar iðju að slátra Súlúnegrum.

Það vantar fólk í nútímasamfélagið, sem kann að hnýta fleiri en fimm hnúta, getur súrrað trönur saman og hefur gaman af að heita guði og Geir Haarde þjónustu sinni í stífpressuðum og vel gyrtum skyrtum. Skátar í dag eru af tvennu sauðahúsi, börn foreldra, sem hefðu á sínum tíma verið meðlimir í nasistaflokknum og félagslega vanfært fólk. Sú tíð er nefnilega löngu liðin að skátar séu öndvegissúlur mannlegrar hreysti. Deyjandi samtök opna fyrr eða síðar dyr sínar fyrir dreggjunum. Feitu og bólugröfnu unglingsstelpunum, sem biðu í röð eftir Harry Potter, og glereygðu guttunum, hverra einu kynni af kvenfólki er nærfataþjófnaður úr sameiginlegum þvottahúsum fjölbýlishúsa.